Rob, 21, leidt een gezond en actief leven. Als student en sportliefhebber brengt hij een groot deel van zijn dag door met gewichtheffen. Hij is ervan overtuigd dat inspanning karakter vormt. Op een dag, na een intensieve squat-sessie, kreeg hij last van scherpe rugpijn in zijn dagelijks leven.
Zoals velen denkt hij in eerste instantie aan een spiercontractuur of een slechte houding. Hij hoefde zich geen zorgen te maken, zei hij tegen zichzelf. Maar naarmate de dagen verstrijken, wordt de pijn heviger, duidelijker aanwezig en gaat dan gepaard met steeds verontrustender symptomen : vermoeidheid, verlies van eetlust, braken, enzovoort.
Artsen die bagatelliseren, een patiënt die erop staat
Toen Rob artsen bezocht in het gezondheidscentrum van zijn universiteit , kreeg hij alleen de standaardbehandeling met pijnstillers. Geen diepgaande analyse, geen bloedonderzoek. Hem wordt alleen geadviseerd om te rusten.
Maar de pijn wordt niet minder . En op een ochtend spuugde Rob bloed. Het is de elektroshock. Op aandringen van zijn moeder ging hij uiteindelijk naar de eerste hulp, waar de artsen de zaak dit keer wel serieus namen.
Scans, analyses, nog specifiekere vragen… Dan valt het verdict: Rob heeft teelbalkanker stadium IIIC, een van de meest gevorderde stadia, met uitzaaiingen in andere organen.
De schok van de diagnose: een stilte vol lawaai
Als je op je 21e ontdekt dat je kanker hebt, is dat alsof je een emmer ijskoud water in je gezicht krijgt gegooid . Rob blijft echter vreemd genoeg kalm. Hij denkt dat deze reactie te danken is aan de vriendelijkheid van de arts die hem het nieuws vertelde, maar diep van binnen is het onbegrip dat overheerst.
Dan herinnert hij zich een detail dat hij altijd had verzwegen: een teelbal die in de loop der jaren wat harder was geworden. Een teken dat hij het nooit serieus nam…
De hindernisbaan: tussen behandeling en reconstructie
Rob begon snel met intensieve chemotherapie. Hij verliest zijn haar en zijn moraal neemt af. Hij isoleert zichzelf en vermijdt de aandacht. Hijzelf zei dat hij er een hekel aan had om er ziek uit te zien , alsof zijn ziekte al zichtbaar was voordat hij zijn mond opendeed.
