Samenwonen met mijn zoon en zijn onuitstaanbare vrouw was verre van de vredige situatie die ik me had voorgesteld. Maar toen de chagrijnige buurman me onverwacht uitnodigde voor het avondeten, begon alles te veranderen. Ik had geen idee dat er een geheim plan in de maak was – een plan dat mijn leven op zijn kop zou zetten.
Ik woonde al twee weken samen met mijn zoon Andrew en zijn altijd terughoudende vrouw Kate. Het was niet de regeling die ze hadden gewild, maar mijn ietwat overdreven, onopzettelijke beenblessure had Kate uiteindelijk tot haar aarzelende toestemming gedwongen.
Uitsluitend ter illustratie. | Bron: Midjourney
Jarenlang was ze ertegen geweest, maar deze keer had ze geen keus.
Toen ik die ochtend de veranda op liep, zag ik haar in de tuin bladeren harken. Ik bekeek haar van een afstandje en zuchtte. Het arme meisje had geen flauw benul wat ze aan het doen was.
“Kate, je doet dit verkeerd!” riep ik haar toe, mijn stem verheffend. Ze keek niet eens op.
Uitsluitend ter illustratie. | Bron: Midjourney
Ik nam aan dat ze het niet had gehoord, dus ik kwam dichterbij en trok een grimas voor het effect. “Ik zeg je, je harkt ze verkeerd om. Begin met kleine hoopjes en voeg ze dan samen tot één grote. Ze over de tuin slepen is tijdverspilling.”
Ze stopte abrupt, leunde op de hark en draaide zich naar me om. Haar gezicht verraadde de uitputting van het dragen van een kind en het verwelkomen van een ongewenste gast.
Uitsluitend ter illustratie. | Bron: Midjourney
“Ik dacht dat je been pijn deed,” zei ze vlak, terwijl haar blik over mijn verdacht regelmatige gang dwaalde. “Misschien is het tijd om naar huis te gaan?”
Wat een lef! Ik kneep in mijn been om aan te dringen en antwoordde verontwaardigd: “Ik probeerde je te helpen, ondanks de pijn, en nu bedank je me op deze manier?”
Kate legde een hand op haar buik, het beschermende gebaar was onmiskenbaar. “Ik ben zeven maanden zwanger. Helpen zou echt betekenen dat ik iets nuttigs doe,” zei ze, haar stem scherper dan de herfstlucht.
Uitsluitend ter illustratie. | Bron: Midjourney
Ik vond het onbeleefd, maar ik forceerde een schampere glimlach. Ze was het niet waard om mee te discussiëren.
Aan de andere kant van het hek kwam hun chagrijnige buurman, meneer Davis, in beeld, met een altijd norse uitdrukking op zijn gezicht.
“Hallo, meneer Davis!” tjilpte ik, in een poging zijn harde uitdrukking te verzachten. Hij mompelde iets en verdween zonder te knikken zijn huis in. Net als Kate – ellendig en onsociaal.
Uitsluitend ter illustratie. | Bron: Midjourney
Terug binnen zag ik weer stof op het meubilair. Kate was met zwangerschapsverlof – ze kon zeker tijd besteden aan schoonmaken. Andrew verdiende na al zijn harde werk een beter onderhouden huis.
Later kwam Kate thuis en begon ze het avondeten te maken. Natuurlijk gaf ik hem een nuttig advies, maar mijn advies leek aan dovemansoren gericht. Uiteindelijk draaide ze zich om en zei koeltjes: “Verlaat alsjeblieft de keuken.”
Alleen voor illustratieve doeleinden. | Bron: Midjourney
Die nacht, toen Andrew door de deur liep, hoorde ik haar tegen hem klagen. Terwijl ik dicht tegen de muur leunde, ving ik flarden van hun gesprek op.
‘We hebben het besproken,’ zei Andrew, zijn toon afgemeten. “Iedereen zal er baat bij hebben.”
Lees meer op de volgende pagina
