Kinderen zien dingen die volwassenen missen. De onschuldige opmerking van mijn zoon Ben op de begrafenis van mijn schoonvader onthulde een voor het oog verborgen geheim. Een gefluisterde zin van mijn vierjarige zette mijn wereld op zijn kop.
Mijn man Arthur en ik zijn zes jaar samen.
We ontmoetten elkaar bij een lokale boekenclub waar mensen ideeën over boeken kwamen uitwisselen nadat ze hun dagelijkse routine een uur achter zich hadden gelaten. Ik ging erheen met de verwachting van een goed gesprek, zonder meer te verwachten.
Arthur was daar omdat hij net terug naar de stad was verhuisd om te helpen bij de bedrijfsvoering van zijn vader en hij wilde graag vrienden maken.
Een persoon pakt een boek | Bron: Pexels
“Hemingways vissymboliek is zo subtiel als een voorhamer”, zei hij op de eerste avond, terwijl hij een onhandige grap maakte over “De oude man en de zee”.
Ik lachte iets te hard. “Eindelijk! Iemand die dit boek niet als een heilige tekst beschouwt.”
We hebben de hele avond gepraat en zijn toen gebleven om te helpen opruimen. Hij liep met me mee naar mijn auto, en ik weet nog dat ik dacht dat hij óf heel nerveus óf heel oprecht was.
Het bleek dat hij beide was.
Een man staat op een parkeerplaats | Bron: Midjourney
“Ik zou je graag nog eens zien,” zei Arthur, terwijl hij van de ene voet op de andere wipte. “Misschien ergens met minder literaire critici?”
Ik glimlachte. “Dat zou ik wel leuk vinden.”
Twee jaar later trouwden we.
De ceremonie was kleinschalig maar perfect. We hadden alleen onze beste vrienden en familie uitgenodigd op een locatie aan het meer.
Arthurs vader bracht een toost uit die iedereen tot tranen toe roerde. “Gefeliciteerd met het vinden van iemand die je volledig begrijpt,” zei hij, terwijl hij zijn glas hief.
Een man op de bruiloft van zijn zoon | Bron: Midjourney
Ik dacht dat we solide waren. Geen drama. Geen sms’jes ’s avonds laat. Geen verdacht gedrag.
Ben werd een jaar na ons huwelijk geboren.
Hij is nu vier en hij is nog steeds aanhankelijk, hoe vaak ik zijn handen ook afveeg. Hij heeft Arthurs ogen en mijn koppigheid.
Een kleine jongen | Bron: Midjourney
We hebben onze vaste routines. Pannenkoeken op zaterdagochtend. Wandelingen in het park op zondagmiddag. Filmavonden waarbij we allemaal op de bank in slaap vallen.
Arthur werkte lange dagen in het bedrijf van zijn vader, maar hij vond altijd tijd voor ons. Of tenminste, dat dacht ik. Misschien zag ik gewoon wat ik wilde zien.
“Je hebt veel geluk”, zei mijn vriendin Diane ooit tegen me. “Arthur kijkt je aan alsof je naar de maan hebt gereikt.”
Ik geloofde haar. Ik dacht dat we het soort bruiloft hadden waar mensen jaloers op zijn. Het soort huwelijk dat gebaseerd was op vriendschap en wederzijds respect.
“We zijn partners”, zei Arthur als mensen ons vroegen naar het geheim van een succesvol huwelijk. “Alice en ik hebben geen geheimen voor elkaar.”
Een man die zich in een woonkamer bevindt | Bron: Midjourney
Ik knikte en glimlachte, trots op wat we samen hadden opgebouwd. Een prachtig huis, een mooie zoon en een leven zonder drama.
Maar dat is het probleem met huizen die op zand zijn gebouwd. Ze lijken perfect stabiel totdat het tij opkomt.
***
Een paar weken geleden overleed Arthurs vader. Hartinfarct.
Het was plotseling, maar niet geheel onverwacht, want de man runde zijn bedrijf als een oorlogsgeneraal en dronk espresso als water. James was een natuurkracht en eiste uitmuntendheid van iedereen om hem heen, vooral van zijn zoon.
Een man zittend in zijn kantoor | Bron: Midjourney
‘Papa had gewild dat de zaken gewoon doorgingen,’ zei Arthur de volgende dag, zijn stem hol terwijl hij zijn stropdas rechttrok om naar zijn werk te gaan.
Ik raakte zijn arm aan. “Misschien wat vrije tijd nemen?”
Hij schudde zijn hoofd. “Ik kan het me niet veroorloven om mijn zwakte te tonen. Niet nu.”
De begrafenis was enorm. Bijna 300 mensen vulden de kerk, inclusief haar medewerkers, concurrenten die uit respect kwamen en medewerkers uit heden en verleden.
Een doodskist | Bron: Pexels
De receptie die volgde, werd gehouden in een high-end privérestaurant dat exclusief was gereserveerd voor familie en naaste medewerkers.
Zwarte gewaden, donkere pakken en gedempte gesprekken vulden de kamer. Ik zag Arthur tussen de groepen bewegen, handen schudden en condoleances in ontvangst nemen.
“Alice, hoe houdt het met je?” Rachel, de oude assistent van James, liep naar me toe en kneep in mijn arm.
“Ik kom er wel langs,” antwoordde ik. “Ik zorg ervoor dat Ben niets onbetaalbaars breekt.”
Lees meer op de volgende pagina
