Na 22 jaar huwelijk begon mijn man plotseling om drie uur ’s nachts het vuilnis buiten te zetten. Hij had zich daar nooit vrijwillig voor aangemeld… nog nooit. Dus waarom nu? Op een avond volgde ik hem, en wat ik ontdekte brak mijn hart.
Mijn naam is Lucy, ik ben 47 jaar oud en al 22 jaar getrouwd met Dave. We hebben twee volwassen kinderen die op zondag komen eten, maar meestal zijn we alleen met hem en mij, met onze traditionele ochtendkoffie, boodschappen en gezellige gesprekken over het instellen van de thermostaat.
Het was een prachtige, stille liefde waarvan ik dacht dat die solide was… totdat het die dinsdagavond in maart griezelig stil werd in de slaapkamer.
Een lege kant van het bed | Bron: Unsplash
Ik draaide me om, mijn hand zocht de vertrouwde warmte van Daves lichaam, maar vond alleen koude lakens. De rode cijfers op de klok gaven 3:12 aan.
Ik ging rechtop zitten en luisterde.
“Dave?” fluisterde ik in de duisternis.
Er kwam geen reactie.
Ik liep de trap af. De keuken was leeg, maanlicht stroomde door het raam boven de gootsteen. Er stond geen glas water op het aanrecht en geen spoor van haar aanwezigheid.
Grijswaardenfoto van een vrouw die in de keuken staat | Bron: Unsplash
De scharnieren van de voordeur rammelden. Dave stapte naar binnen en deed de deur zachtjes achter zich dicht.
“Mijn God, je hebt me bang gemaakt,” zei ik, terwijl ik mijn badjas strakker trok. “Waar ben je geweest?”
Hij verstijfde even en haalde toen zijn schouders op. “Ik was net het vuilnis buiten aan het zetten.”
“Om drie uur ’s nachts?”
“Ja. Ik kon niet slapen… Ik dacht van wel.” S
In de 22 jaar dat Dave getrouwd was, had hij nog nooit vrijwillig het vuilnis buiten gezet, laat staan midden in de nacht.
Een vuilniszak bij de deur | Bron: Unsplash
“Sinds wanneer zet jij het vuilnis buiten?”
Hij glimlachte even en verdween vervolgens in de gang.
De volgende ochtend keek ik onder de gootsteen in de keuken. De prullenbak was leeg, de voering schoon en nieuw. Hij had niet gelogen.
Maar er was iets mis. Dave neuriede terwijl hij de koffie zette, kuste me zoals altijd op het voorhoofd en vroeg me wat mijn plannen voor de dag waren. Alles leek normaal. Maar iets trok me naar binnen.
Een verbijsterde vrouw verzonken in haar gedachten | Bron: Freepik
“Heb je goed geslapen?” vroeg ik, terwijl ik naar zijn gezicht keek.
“Als een baby”. Hij glimlachte. “En jij?”
“Goed.” Ik nam een slok van mijn koffie. “Ik begrijp nog steeds niet waarom je om drie uur ‘s nachts opstaat om het vuilnis buiten te zetten.”
Zijn hand bleef even stilstaan op het handvat van zijn kopje. Toen haalde hij lachend zijn schouders op. “Het was vol. Ik zei tegen mezelf dat ik het eruit zou halen voordat de vrachtwagen arriveerde. Heb ik een misdaad begaan?!”
Een angstige man met een keramische beker | Bron: Freepik
Die avond lag ik in bed en deed alsof ik Netflix keek op mijn tablet. Ik ga hem deze keer volgen. Maar de uitputting kreeg de overhand en ik werd bij zonsopgang wakker en ontdekte dat het afval weer weg was en dat Dave al onder de douche stond.
‘Je bent vroeg opgestaan,’ zei hij terwijl hij zijn haar afveegde.
“Ik heb niet veel kunnen slapen. En jij?”
“Ik sliep als een steen. Ik heb het vuilnis buiten gezet en ben daarna niet meer bewogen.”
***
Op donderdag zette ik de wekker van mijn telefoon op 02:55 uur en schoof hem onder mijn kussen. Toen het trilde, hield ik mijn ademhaling regelmatig, mijn ogen gesloten. Toen ik ze opendeed, was de zijkant van Dave’s bed al leeg… en koud.
Een telefoon op het bed | Bron: Unsplash
Ik glipte uit bed en kroop naar het raam. Onze straat zag er vredig uit met de lichten van de veranda’s die gele plassen op de lege trottoirs gooiden. Toen zag ik hem.
Dave stond op de veranda van het blauwe huis aan de overkant van de straat. Het huis waar Betty naartoe was verhuisd na haar scheiding afgelopen herfst. Het huis met het perfect verzorgde gazon en de vrouw die een yogabroek naar de supermarkt droeg alsof het avondjurken waren.
Lees meer op de volgende pagina
