Ik stond op het punt te trouwen met de perfecte man: slim, aardig en alles wat ik wilde. Maar twee dagen voor mijn bruiloft hield een vermoeid ogende vreemdeling me op straat aan, stopte een briefje in mijn hand en zei: “Hij is niet wie je denkt dat hij is.” Ik wilde het vergeten, maar iets zei me dat ik de waarheid moest weten.
Ik had nooit gedacht dat ik zo gelukkig zou zijn. Ik, nota bene. Ik heb altijd geloofd dat ware liefde iets was wat andere vrouwen overkwam. Je weet wel, die in films of sprookjes.
Uitsluitend ter illustratie. | Bron: Midjourney
En nu zat ik hier, twee dagen verwijderd van het trouwen met de man die alles was waar ik ooit van had gedroomd.
Jonathan was slim, attent, aardig en, ja, rijk. Maar het ging niet alleen om het geld. Ik hield van hem omdat hij me het gevoel gaf dat ik de belangrijkste vrouw op aarde was.
Hij was altijd attent. Hij wist nog hoe ik van mijn thee hield – kamille met honing. Hij bracht me soep als ik griep had en bleef aan mijn zijde, zelfs als ik chagrijnig en bleek was.
Uitsluitend ter illustratie. | Bron: Pexels
Hij bracht me bloemen voordat de oude überhaupt verwelkt waren. Niet alleen voor speciale gelegenheden, maar ook op willekeurige dinsdagen, gewoon zomaar.
We hadden al een paar weekendtrips samen gemaakt, en hij liet me nooit ergens voor betalen. Toen mijn oude auto kapot ging, was ik bereid maandenlang te sparen. In plaats daarvan hielp hij me een nieuwe te kopen – veilig, betrouwbaar en mooi.
Het voelde allemaal als een droom waar ik per ongeluk in was beland. Een droom die ik nooit meer wilde verlaten.
Uitsluitend ter illustratie. | Bron: Pexels
Die middag liepen we hand in hand door de stad, lachend om iets doms dat hij had gezegd. De lucht was helder en alles leek licht.
Jonathan ging een café binnen om een kopje koffie voor ons te halen en ik stond buiten te genieten van de zachte warmte van de zon op mijn gezicht.
Ik deed even mijn ogen dicht. Toen voelde ik dat er iemand voor me stopte.
Uitsluitend ter illustratie. | Bron: Midjourney
Ik opende mijn ogen en zag een vrouw. Ze zag er moe en versleten uit. Haar kleren hingen losjes om haar lichaam en haar ogen hadden een soort droefheid die je nooit vergeet. Haar stem was laag maar vastberaden.
“Hij is niet wie je denkt dat hij is,” zei ze.
Nog voor ik kon antwoorden, duwde ze me een opgevouwen stukje papier in handen en draaide zich snel om. Ze verdween als een geest in de bewegende menigte.
Uitsluitend ter illustratie. | Bron: Midjourney
Ik stond daar, verstijfd, met het papier in mijn handen. Mijn hart begon te bonzen. Toen Jonathan terugkwam met onze drankjes, glimlachend als altijd, schoof ik het briefje in mijn jaszak.
“Gaat het?” vroeg hij, zijn stem vol bezorgdheid.
“Ja,” zei ik snel, een glimlach forcerend. “Alleen een beetje heet.”
Die avond, toen ik eindelijk alleen in ons appartement was, haalde ik het papier uit mijn zak en vouwde het langzaam open. Er was geen bericht, geen waarschuwing, slechts één regel: een adres.
Alleen voor illustratieve doeleinden. | Bron: Sora
Ik staarde hem aan. Wie was deze vrouw? Waarom geef ik dit? Misschien leed ze aan een psychische aandoening. Misschien dacht ze dat ik iemand anders was.
Maar ook al probeerde ik het te negeren, het gevoel van onbehagen bleef. Als een gefluister dat ik niet tot zwijgen kon brengen. Maar hoe dan ook, ik zei geen woord tegen Jonathan.
Ik heb die nacht nauwelijks geslapen. Elke keer als ik mijn ogen sloot, hoorde ik zijn stem weer – laag, vastberaden en gevuld met iets dat ik niet kon benoemen.
Alleen voor illustratieve doeleinden. | Bron: Midjourney
Ik had het gevoel dat het papier in mijn zak honderd kilo woog. ‘s Ochtends, nadat Jonathan naar zijn werk was vertrokken met zijn gebruikelijke zachte kus op mijn voorhoofd, vertelde ik hem dat ik wat boodschappen te doen had voor de bruiloft. Mijn handen trilden toen ik het adres in mijn GPS typte.
Lees meer op de volgende pagina
