Walter komt thuis van zijn werk en treft zijn zoontje huilend aan. Zijn vrouw heeft alles geprobeerd om hun zoontje te kalmeren, maar niets helpt. Walter besluit de wieg te controleren en is geschokt door wat hij aantreft.
Een hartverscheurende huilbui galmde door het huis toen Walter via de garage binnenkwam. Zijn vrouw, Abby, zat in de keuken en aan haar bezorgde blik zag hij dat Logans gehuil haar weer dwarszat.
“Oh, lieverd,” zei hij, terwijl hij haar van achteren omhelsde. “Hoe lang huilt hij al zo?”
“Ik heb alles geprobeerd, Walter!” Abby barst in tranen uit. “We hebben hem gevoed, verschoond, in bad gedaan en laten boeren! Ik heb zelfs zijn temperatuur gemeten! Ik weet niet wat ik anders moet doen. Hij blijft maar huilen!”
Nadat ze een maand geleden ouders werden, veranderde alles in het leven van het stel. En als er één ding was waar Walter zich echt zorgen over maakte, was het wel Logans gehuil.
Alleen ter illustratie | Bron: Pexels
“Kom op, laten we dit samen oplossen,” zei Walter terwijl hij Abby naar Logans kamer leidde.
Hij liep blij naar Logans bedje. Maar het enige wat hij in het bedje zag, was een dictafoon en een briefje. Walter drukte op de stopknop van de dictafoon en Logans gehuil hield op.
“Wat heb je gedaan?” riep Abby van achteren. Walter luisterde niet. Hij hield het briefje vast en zapte door de kanalen. Pas toen Abby het briefje uit zijn hand griste en opende, besefte hij wat er gebeurd was.
“Ik heb je gewaarschuwd dat je spijt zou krijgen als je onbeleefd tegen me was geweest.
Als u uw baby nog eens wilt zien, kunt u $ 200.000 achterlaten in de bagageruimte vlak bij de pier.
Als je naar de politie gaat, zie je hem nooit meer terug.”
“O mijn god!” hijgt Abby. “Wat betekent dat? Ben ik onbeleefd geweest tegen iemand? Ben jij dat geweest? Wie zou Logan ontvoeren?”
Alleen ter illustratie | Bron: Pexels
Walter herinnert zich de conciërge die hij mishandelde op de kraamafdeling. Hij bracht een schattig potje in de vorm van een beer voor Abby toen ze in het ziekenhuis lag, maar het potje ging kapot toen hij over de bezem van de conciërge struikelde.
Woedend schold Walter de man uit en de conciërge antwoordde: “Hier krijg je spijt van!”
“We moeten naar de politie, lieverd,” zei Walter, terwijl hij uit zijn gedachten ontwaakte. “Hij is het absoluut!”
“Wat? Het briefje impliceert dat Logan ons nooit meer zal zien als we naar de politie gaan, Walter. We moeten gewoon het losgeld betalen!”
We weten niet of hij ons Logan teruggeeft als we dit doen. Denk er eens over na, lieverd. Deze man is conciërge. Het is onwaarschijnlijk dat hij weet of we dit bij de politie gaan melden. Omdat we weten waar hij werkt, zouden ze meteen naar de kraamafdeling kunnen gaan om hem te arresteren en Logan bij ons terug te brengen.
Abby is het daarmee eens.
Alleen ter illustratie | Bron: Pexels
Walter parkeerde hun auto voor het politiebureau. Hij en Abby stonden op het punt uit te stappen toen Walters telefoon trilde met een bericht.
Dit is uw eerste en laatste waarschuwing. Als u dit politiebureau binnenkomt, komt uw kind in de baai terecht. Breng het geld naar de hieronder genoemde locatie.
Abby schrok toen ze het bericht las, en Walter keek om zich heen, op zoek naar de ontvoerder. Maar er waren te veel mensen. De enige manier om Logan te redden was nu het losgeld te betalen.
Walter besluit meteen naar de bank te rijden, maar Abby’s toestand verslechtert. Ze heeft één keer overgegeven en stond op het punt om nog een keer over te geven. Walter besluit dat het beter is om haar naar huis te rijden.
“Wees niet boos op me, lieverd, maar dit is het beste voor jou,” zei hij. En Abby protesteerde niet.
“Oké… Maar Walter… weet deze ontvoerder überhaupt wel hoe hij voor een pasgeboren baby moet zorgen?” vroeg ze, terwijl ze in tranen uitbarstte.
Walter zei niets en liep met haar mee naar huis. Maar zijn verbeelding was niet immuun voor sombere gedachten. Hij bleef zich Logan in een donkere kamer voorstellen, huilend omdat de hulp waar hij op wachtte, uitbleef.
Alleen ter illustratie | Bron: Pexels
Walter herpakte zich op de een of andere manier en ging naar de bank. Vervolgens ging hij naar de opslagruimte waar de ontvoerder het over had en stortte daar het geld.
Het was te druk om de conciërge te zien, maar Walter wist dat hij ergens in de buurt zou zijn en hem in de gaten zou houden. Dus ging Walter terug naar zijn auto, reed een stukje en parkeerde weer bij de kluisjes. Het duurde niet lang voordat hij de conciërge van de kraamafdeling zag.
De conciërge opende het kluisje. Walter stond op, maar een groep toeristen liep langs hem heen en blokkeerde de conciërge.
“Opzij!” Walter sloeg de deur dicht.
Pijnlijke minuten sleepten zich voort terwijl de toeristen zich een weg baanden naar een van de beelden. Toen de laatste van de groep eindelijk de kluisjes passeerde, vloekte Walter. De conciërge was verdwenen.
Alleen ter illustratie | Bron: Pexels
Walter durfde nauwelijks adem te halen terwijl hij de menigte overzag. De man droeg het soort opzichtige shirt dat je in eclectische hippiewinkels vindt, dus hij zou niet moeilijk te herkennen moeten zijn.
Daar is het! Een golf van opluchting overspoelde hem toen Walter de conciërge de straat zag oversteken. Hij droeg de tas met geld die Walter in het kluisje had gelegd. Walter sprong uit zijn auto en volgde hem.
De man leidde hem rond een parkeerplaats, langs diverse restaurants en musea, voordat hij een busstation indraaide. Ze liepen naar een andere rij kluisjes.
De conciërge zette de tas in een kluisje. Toen hij zich omdraaide, was Walter klaar. Hij duwde de conciërge tegen de kluisjes en hield hem daar met zijn onderarm vast.
“Waar is mijn zoon?” vroeg Walter. “Ik heb alles gedaan wat je vroeg, idioot; geef me nu Logan terug!”
“Kijk, ik heb 100 dollar aangeboden gekregen om het pakket op te halen en hier af te leveren,” zei de man. “Ik weet helemaal niets over uw zoon!”
Alleen ter illustratie | Bron: Pexels
