Mijn moeder had twee dochters en stond op het punt te bevallen van een derde. Ik herinner me nog levendig het geschreeuw van mijn moeder, het gejammer van de buren en de daaropvolgende stilte.
ADVERTENTIE
Tot op de dag van vandaag weet ik niet waarom niemand een dokter belde. Waarom brachten ze haar niet naar het ziekenhuis? Was het dorp te afgelegen? Waren de wegen geblokkeerd? Ik heb nooit antwoorden gekregen. Mijn moeder stierf tijdens de bevalling en liet twee kleine kinderen en een pasgeboren baby genaamd Olguita achter.
Mijn vader was helemaal de weg kwijt. We hadden geen familie meer. Niemand was er om mijn vader te helpen met de zorg voor ons. Uit medelijden raadden zijn buren hem aan om zo snel mogelijk te hertrouwen.
ADVERTENTIE
Ze stelden een plaatselijke onderwijzeres voor. Ze zei dat ze een vriendelijke en fatsoenlijke vrouw was.
Diezelfde middag kwam hij met zijn verloofde thuis.
Alleen ter illustratie
— “Ik heb je een nieuwe mama meegebracht!” — kondigde hij vrolijk aan.
Ik weet niet wat die vrouw van ons vond. Ze kwam het huis binnen met de arm van mijn vader vast. Ze hadden wat gedronken en ze zei:
ADVERTENTIE
— “Als je me mama noemt, blijf ik.”
ADVERTENTIE
Ik mompelde tegen mijn kleine zusje:
— “Ze is niet onze moeder. Onze moeder is overleden. Noem haar niet zo.”
Mijn zus begon te huilen en ik, als oudste, stapte naar voren:
— “Nee, dat doen we niet! Je bent niet onze moeder — je bent een vreemdeling!”
— “Wat een stel onbeschofte meisjes! Dan blijf ik niet,” antwoordde ze.
De vrouw ging de deur uit. Dat was de eerste en enige keer dat ik mijn vader zag huilen.
Hij bleef nog twee weken bij ons. Hij werkte voor een houtbedrijf en moest met het team mee naar het bos. Voordat hij aan de slag ging, maakte hij plannen: hij betaalde een buurman om voor ons te koken en vertrouwde Olguita toe aan de zorg van een andere buurman. Daarna vertrok hij.
We waren alleen. De buurvrouw kwam en kookte iets. Ze was verantwoordelijk voor haar eigen leven. We brachten onze dagen door in de kou, honger en angst.
Het dorp begon na te denken over hoe het ons kon steunen.
Alleen ter illustratie
Uiteindelijk herinnerde iemand zich een verre verwant van een buurvrouw, een jonge vrouw die door haar man in de steek was gelaten omdat ze geen kinderen kon krijgen. Misschien had ze een baby verloren en zou ze er nooit meer een krijgen. Ze kregen haar adres, schreven een brief en namen vervolgens via tante Maruja contact op met Lola.
vervolg op de volgende pagina
