Toen mijn broer Paul onze oma Eleanor uit huis zette omdat ze financieel niet meer bijdroeg, was ik er kapot van. Onze oma, die ons zoveel had gegeven, werd afgewezen. Gedreven door liefde en familietrouw besloot ik haar in mijn huis op te nemen. Ik had geen idee dat dit gebaar het begin zou zijn van een ongelooflijke wraakactie.
Een wrede beslissing
Het begon allemaal op de dag dat Paul, zichtbaar geagiteerd, me zijn beslissing vertelde. “Rachel, ik kan dit niet meer aan,” zei hij, terwijl hij zijn kopje met een klap op tafel zette. Hij legde uit dat hij het financieel moeilijk had en dat Eleanor een last was. Ik probeerde hem eraan te herinneren wat onze oma allemaal voor ons had gedaan, maar hij was onvermurwbaar.
“Nu verspilt ze haar tijd alleen maar met schilderen,” verklaarde hij minachtend. Zijn woorden deden me pijn. Voor Eleanor was schilderen meer dan zomaar een hobby; het was een passie die haar in leven hield. Maar Paul, bezorgd over haar stijgende uitgaven, wilde niet langer naar rede luisteren. Uiteindelijk eiste hij dat ze vertrok, zonder enig mededogen.
Een nieuwe start thuis
Ondanks de pijn van deze afwijzing kwam Eleanor bij mij wonen. Mijn kinderen waren dolblij dat ze weer thuis was. Ze brachten uren met haar door, gefascineerd door haar schilderijen , en haar levenslust leek dankzij hun enthousiasme weer te herleven. Verre van ontmoedigd te raken, herontdekte ze haar passie en, aangemoedigd door de kinderen, begon ze weer met verve te schilderen.
vervolg op de volgende pagina
