Alleenstaande moeder van drie verschijnt bij het voorlezen van het testament van haar overleden man, maar ontdekt dat de advocaat zijn maîtresse was
“Het is allemaal legaal. Het eigendom is overgedragen.”
Megan riep: “Alsjeblieft, dit is ons thuis. Mijn kinderen…”
Maar de man haalde alleen zijn schouders op. “Ik kan niets doen.”
Die nacht, nadat de kinderen goed sliepen, liep ze de slaapkamer in en opende Toms kast.
Er gleed iets uit haar zak en landde vlak bij haar voeten.
Een beveiligde envelop.
Megan verbrak met trillende handen het zegel van de envelop.
Het was van Tom. Ze herkende die rommelige, ongelijke letters overal.
Megan, als je dit leest, betekent het dat ik er niet meer ben.
Ik weet dat ik Jennifer al een kopie van het testament heb gegeven, maar ik begin aan haar te twijfelen. Er klopt iets niet.
Voor de zekerheid… hier is de echte versie. Leg het voor aan een goede advocaat. Een die je vertrouwt.
Je was het beste wat me ooit is overkomen. Het spijt me als ik je ooit een ander gevoel heb gegeven.
Ik hou van je. Altijd.—Tom
In de envelop zat nog een gevouwen papier: een officieel ogend document. Een tweede testament.
Ze opende het en las aandachtig.
Het huis. De spaargelden. Alles. Aan haar en de kinderen nagelaten.
Haar schouders trilden. Maar dit keer was het geen verdriet.
Het was woede.
Jennifer had gelogen. Ze had iedereen bedrogen.
Megan huilde luid, maar haar handen waren nu vast. Ze was er klaar voor.
Met de echte wil waren Jennifers dagen geteld. Binnen een week veranderde alles.
vervolg op de volgende pagina
