Aan de rand van de stad, op een rustige en vredige plek, bevond zich een klein etablissement genaamd “Corner”. Deze plek streefde niet naar populariteit onder het modieuze publiek, maar trok vooral de lokale bevolking aan met zijn huiselijke sfeer. Alina werkte er al voor het derde jaar.
ADVERTENTIE
Aan de vooravond van een nieuwe werkdag was de jonge vrouw methodisch de tafels aan het afvegen, verzonken in angstige gedachten over de aanstaande huurbetalingen. Haar financiële situatie was steeds moeilijker geworden sinds het overlijden van haar moeder. Ze moest extra uren maken en de langgekoesterde droom van een vervolgopleiding was langzaam vervlogen.
— Alina, word wakker! De gasten komen zo, — klonk de stem van Zina, de ervaren, oudere kok.
ADVERTENTIE
Geschrokken haastte Alina zich naar de keuken. Streng maar rechtvaardig behandelde Zina haar altijd hartelijk, gaf haar eten tijdens de lunch en af en toe wat gebak.
— Ik kom eraan, Zina Petrovna! — antwoordde Alina, terwijl ze haar schort rechttrok.
De dag verliep traag: gasten kwamen en gingen het café uit, en ze bleef haar taken uitvoeren: bestellingen opnemen, hartelijk met klanten omgaan en eten serveren. Aan het eind van de dag herinnerden haar benen haar aan de lange werkuren.
ADVERTENTIE
Toen er nog maar weinig tijd over was voor sluitingstijd, ging de deur krakend open en kwam een man in een onberispelijk pak binnen. Zijn dure accessoires, met name zijn horloge, getuigden van aanzienlijke rijkdom. Hij koos een plek bij het raam, pakte zijn telefoon en begon snel iets te typen.
ADVERTENTIE
Alina kwam dichterbij met een notitieblok en vroeg beleefd naar zijn bestelling. De man keek op en er flitste iets van verbazing in zijn ogen, alsof hij iemand uit zijn verleden herkende.
— Breng me een dubbele espresso, — zei hij, terwijl hij de jonge vrouw aandachtig bleef aankijken.
Dit bracht haar enigszins in verlegenheid. Ze noteerde haastig de bestelling, terwijl ze nog steeds zijn aanhoudende blik voelde.
Toen het tijd werd om af te rekenen, zag Alina een groot bankbiljet onder de bon liggen – ze had nog nooit zulke royale fooien gekregen. Toen ze het geld wilde teruggeven, hoorde ze alleen een zacht woord: “Hou het maar, je verdient het.”
De volgende dagen herhaalden zich eentonig: de man kwam binnen, bestelde koffie en gaf een royale fooi. Zina Petrovna, die weer een geschenk van het lot opmerkte, vroeg bezorgd: “Wat wil die heer van je?”
— Ik heb geen idee, — haalde Alina haar schouders op. — Hij komt gewoon binnen, drinkt koffie en laat geld achter.
— Wees voorzichtig, meisje, — waarschuwde de kok. — Rijke mannen strooien niet zo met hun vrijgevigheid.
De man deed inderdaad geen enkele poging om een gesprek te beginnen of kwade bedoelingen te tonen. Hij kwam gewoon, observeerde en liet royale bedragen achter.
Op een avond liet hij een bedrag achter dat gelijk was aan Alina’s maandelijkse inkomsten. Ze kon zich niet beheersen en achtervolgde hem op de parkeerplaats.
— Wacht! — riep ze uit, terwijl ze het geld in haar handen hield. — Wat betekent dit allemaal?
Alleen ter illustratie
De man draaide zich om, en in het licht van de straatlantaarns zag zijn gezicht er vermoeid uit.
— Mijn naam is Pavel Andrejevitsj, — zei hij na een pauze. — Laten we elkaar morgen ontmoeten in café Melody. Daar zal ik alles uitleggen.
— Waarom? — vroeg Alina verbaasd.
vervolg op de volgende pagina
