— Laten we afspreken, — zei ze toen Pavel Andrejevitsj opnam. — Vandaag om zes uur. In het park bij de fontein.
Pavel Andrejevitsj arriveerde een half uur voor de afgesproken tijd. Alina zag hem ongeduldig rond de fontein lopen, zijn stropdas rechttrekken en op zijn horloge kijken.
— Ik heb besloten je een kans te geven, — zei Alina zachtjes terwijl ze onopgemerkt dichterbij kwam. — Maar dat betekent niet dat ik je heb vergeven.
Het gezicht van haar vader lichtte op van vreugde. Hij stak zijn hand uit, maar liet die meteen weer zakken, aarzelend om zijn dochter te omhelzen. Ze begonnen te wandelen, langzaam naast elkaar bewegend en pratend – voor het eerst in jaren.
Dagen werden weken, en weken werden maanden. Pavel Andrejevitsj liet Alina zijn wereld zien: zaken, bedrijfsevenementen, dure auto’s.
— Het is ongelooflijk, — merkte Alina op na een van onze restaurantbezoeken. — Gisteren was ik nog een eenvoudige serveerster, en vandaag ben ik hier bij jullie.
— Het is tijd dat we elkaar bij de voornaam noemen, — zei haar vader warm met een glimlach.
Hun relatie werd warmer. Pavel Andrejevitsj deelde verhalen over zijn leven: hoe hij zijn bedrijf opbouwde, zijn fouten. Alina begon te wennen aan het idee een vader te hebben.
Op een dag kwam Pavel Andrejevitsj met een bijzonder plechtige blik naar ons toe.
— Ik heb een voorstel, — begon hij, terwijl hij naast Alina op de bank zat. — Ik zou graag je universitaire opleiding willen betalen.
Alina verstijfde van verbazing. Dit was haar langgekoesterde droom, maar zo’n geschenk aanvaarden…
— Nee, dat kan ik niet, — schudde ze haar hoofd.
— Wacht, luister, — Pavel Andrejevitsj boog zich naar me toe. — Dit is geen poging om mijn zonden goed te maken. Het is een verlangen om je de toekomst te garanderen die ik je al lang geleden had moeten geven.
Alina dacht even na. Zijn woorden waren oprecht.
— Ik zal erover nadenken, — antwoordde ze zachtjes.
Een week later stemde Alina toe. Ze koos voor de faculteit management. Pavel Andrejevitsj betaalde haar opleiding volledig en kocht zelfs een appartement dichter bij de universiteit.
Studeren ging haar gemakkelijk af. Alina begreep de stof snel. Ze ging aan de slag bij het bedrijf van haar vader: eerst als assistente, daarna als manager. Haar slimheid en harde werk werden gewaardeerd.
Na een aantal jaren zat Alina in het kantoor van haar vader een nieuw project te bespreken. Pavel Andrejevitsj keek zijn dochter trots aan.
— Weet je wat ik denk? — vroeg hij, achteroverleunend in zijn stoel. — Jij zou mijn plaatsvervanger kunnen worden.
Alina hief verrast haar hoofd op.
— Echt waar? — vroeg ze.
— Heel erg, — knikte Pavel Andrejevitsj. — Je bent getalenteerd. Je hebt karakter. En je bent mijn dochter.
Alina keek uit het raam. Beneden waren mensen druk in de weer. Sommigen haastten zich naar vergaderingen, anderen slenterden gewoon wat rond. Iedereen had zijn eigen verhaal.
— Ik ben niet meer dat kleine meisje, — mompelde Alina zachtjes. — Niet meer die serveerster die elke cent telde.
— Je bent sterker geworden, — glimlachte haar vader.
— Ik herinner me de pijn nog steeds, — Alina draaide zich naar hem om. — Maar ik leef niet langer in het verleden.
Pavel Andrejevitsj stond op, liep naar zijn dochter toe en omhelsde haar stevig.
— Bedankt dat je mij een kans geeft, — fluisterde hij.
— Dank je wel dat je niet hebt opgegeven, — antwoordde ze.
Ze stonden bij het raam. Vader en dochter, door het lot herenigd na een lange scheiding. Voor hen lag werk. Nieuwe projecten. Nieuwe uitdagingen. Ze bouwden samen aan een toekomst. En dat was belangrijker dan wat dan ook.
