Ik moet sterk zijn voor mezelf. Koude, ijzige woede verving de liefde waarvan ik dacht dat we die deelden. Jake moest iets belangrijks communiceren, en ik wilde het begrijpen.
Jake vond het stil in het appartement en de spanning was zo dik als mist. Ik zat aan de keukentafel en speelde de beelden van de deurcamera af. Hij negeerde mijn storm en glimlachte zoals gebruikelijk nonchalant.
“Hoi Em. Ik mis je,” zei hij, terwijl hij zijn jas ophing.
Ik glimlachte niet terug. “We moeten praten.”
Jake glimlachte. “Wat is er?”
De tablet bleef stilstaan bij een beeld van hem met een van de vrouwen. “Kunt u dit uitleggen?”
Jake keek naar het scherm en haalde rustig zijn schouders op. “Emily, je overdrijft. Gewoon vrienden.”
“Vrienden?” snauwde ik. Elke keer als ik wegga, andere vrouwen? Echt waar, Jake?”
Zuchtend streek hij over zijn haar. “Eh, je bent paranoïde. Geen van deze dames doet ertoe.”
“Niets?” Mijn stem steeg op, woede doorboorde mijn kalmte. “Hoe kun je dat nou zeggen?”
Jake werd streng. “Ik draag veel bij aan deze relatie. Wil je dit verspillen aan onzekerheid?”
Het einde. Zijn afwijzing en houding vatten mijn gevoelens samen. Het is geen onzekerheid als ik bewijs heb, Jake. Ik kan het niet. Niemand die me veracht, zal met me trouwen.
