Alleen de chauffeur bleef over, alleen met deze last in zijn hart en deze zin die nog steeds weerklonk.
Een diepgaande, onzichtbare… maar zeer reële verandering
De volgende dag leek alles hetzelfde: de thermoskan koffie, het schema, de reisroute. Maar hij was niet meer helemaal dezelfde. De hele dag keek hij naar de gezichten bij de stops, in de hoop haar weer te zien. Om sorry te zeggen. Of misschien gewoon om te luisteren.
Een week later, toen hij zijn rondes afrondde, zag hij haar bij de oude markt. Dezelfde gebogen houding, dezelfde tas. Hij remde, opende de deuren en liep ernaartoe.
— Oma… Het spijt me. Die dag had ik het mis.
Ze keek hem aan en glimlachte zachtjes.
— Het leven leert ons allemaal. Het belangrijkste is luisteren.
Een stoel voor degenen die we te snel vergeten
Vanaf dat moment had hij altijd een paar buskaartjes op zak voor hulpbehoevende ouderen. Hij begroette de grootmoeders, hielp hen instappen en bood hen soms een kopje thee aan uit zijn thermoskan.
Maar degene die alles had veranderd, heeft haar nooit meer gezien.
Op een dag, tijdens een wandeling, zag hij een bescheiden kruis met een foto erop. Het was zij.
De volgende dag zette hij een klein boeketje sneeuwklokjes op de voorbank van zijn bus. Ernaast stond een handgemaakt bordje met de tekst:
“Een plek voor degenen die we vergeten. Maar die ons niet vergeten zijn.”
Sindsdien kijken passagiers met respect naar deze stoel. Sommigen laten een muntje achter. Anderen een glimlach.
En hij rijdt. Langzamer. Voorzichtiger. Omdat hij nu weet dat een simpel gebaar, een oprechte zin, veel meer kan repareren dan we denken.
Elke grootmoeder is iemands moeder.
Soms komen we het verst door langzamer te gaan.
