Vanuit medisch oogpunt zijn kuiltjes te wijten aan een verschil in de grote jukbeenspier, degene die de mondhoeken omhoog trekt als we glimlachen. Bij mensen die het hebben, is deze spier korter of verdeeld in twee delen. Resultaat? De huid zakt iets weg bij het glimlachen en vormt die beroemde kuiltjes die je vaak doen kraken.
Het is een beetje alsof de natuur, in plaats van een recht pad, de voorkeur had gegeven aan een klein, pittoresk omwegpad… en bijzonder verleidelijk!
Genetica komt in beeld: het erven van de ingedeukte glimlach
Net als oogkleur of neusvorm kunnen kuiltjes van ouders worden geërfd. Soms is het voldoende dat slechts één van de twee het heeft voor het kind om het op zijn beurt te erven. Wetenschappers classificeren ze als een dominante eigenschap, wat betekent dat een enkel gen voldoende kan zijn om deze eigenschap door te geven.
Maar genetica is een beetje als een loterij: zelfs met twee ouders met kuiltjes is het niet gegarandeerd dat het kind ze zal krijgen. De expressie van genen kan van persoon tot persoon verschillen, waardoor elk gezicht een unieke signatuur krijgt.
