Thuisgekomen ontdekt zijn vrouw Marguerite tot haar verbazing het tafereel. Zonder aarzelen verwarmt ze de kinderen, voedt ze en wiegt ze. Samen staat het stel voor een dilemma: wat moeten ze met de baby’s doen? Hun hart wil hen graag behouden, maar hun dagelijks leven leent zich daar niet voor .
Marguerite vat het treffend samen: “We kunnen ze niet achterlaten… maar kunnen we ze ook echt behouden?”
De kerk als toevluchtsoord: samen op zoek naar antwoorden
De volgende dag gaan de Petits op zoek naar de priester van het dorp. Ook hij is zeer ontroerd en adviseert hen om eerst uit te zoeken waar deze kinderen vandaan komen, voordat ze een beslissing nemen. Dan komt een naam terug: Valérie , een jonge, gemarginaliseerde vrouw, die onlangs onder onduidelijke omstandigheden verdween.
Een paar dagen later gaf de priester hun een brief die hij bij Valérie had gevonden. Het was een liefdevol afscheidsbrief waarin hij zijn kinderen toevertrouwde aan degenen die hun een waardig leven zouden geven.
Een keuze van het hart, sterker dan de rede
Als Jean en Marguerite deze verontrustende brief lezen, beseffen ze dat ze hen niet in de steek kunnen laten. Ondanks hun leeftijd en hun bescheiden middelen besluiten ze hen op te voeden. “Het is niet veel, maar het is alles wat we hebben…” zei Marguerite, terwijl ze de kleine Sophie wiegde .
