Elke week legde een vreemdeling bloemen neer bij het graf van mijn man. Op een dag ontdekte ik wie het was en was ik sprakeloos.

Kevin glimlachte zachtjes. “Dat klopt, maat. Hoe wist je dat?”

“Dat heb je me gisteren verteld toen we ze plukten.”

Alice kwam bij ons zitten en stak haar arm door de mijne. “Papa had dit geweldig gevonden… met z’n allen.”

Ik knikte, niet in staat om door de brok in mijn keel heen te praten. Het verdriet is er nog steeds. Dat zal het altijd zijn… maar het is nu veranderd en aan de randen verzacht.

Later, toen we terugliepen naar de auto, bleef Kevin nog even bij me hangen.

“Ik denk elke dag aan hem”, bekende hij. “Niet alleen meer met schuldgevoel, maar ook met dankbaarheid. Hij heeft me laten zien wat het betekent om een ​​vader, een echtgenoot en een mentor te zijn.”

Ik kneep in zijn arm. “Hij zou trots zijn op wie je bent geworden.”

“Dat hoop ik.”

Wat begon met bloemen achtergelaten door een vreemde, groeide uit tot een helende kracht voor ons gebroken gezin. In zijn laatste liefdesdaad redde Danny niet alleen Kevins leven, maar dat van ons allemaal… door ons de weg terug naar elkaar te wijzen door middel van eerlijkheid en vergeving.

Sommigen zeggen dat er geen toeval bestaat in het leven. Ik denk graag dat Danny dit heeft georkestreerd, waar hij ook is… over ons wakend en ons nog steeds lesgevend, zelfs vanaf de andere kant van verdriet.