We hebben geen ouders om deze vreugde te delen, geen vertrouwde armen om ons te omringen, geen stem om met tederheid “gefeliciteerd” te zeggen. Maar deze stilte kon de grootsheid van dit moment niet stelen. Want diep van binnen weten we dat dit kleine wezentje een zegen is. Een wonder. Een belofte dat het leven doorgaat, ook als je wortelloos bent opgegroeid.
Elke boodschap, elke gedachte, elke zegen die vreemden of passerende vrienden ons vandaag sturen, heeft de smaak van een schat voor ons. Aan u die dit leest: als u even de tijd hebt genomen om ons geluk te wensen, bidden we dat het uwe zal worden vermenigvuldigd.
Ouder zijn betekent ook het kind genezen dat we ooit waren. Het is om liefde door te geven die we niet altijd hebben ontvangen. Het is het schrijven van een nieuwe geschiedenis, met meer licht, meer hoop, en vooral… meer tederheid.
Vandaag ben ik een vader. En ook al zat er niemand op ons te wachten toen we het ziekenhuis verlieten, ik voel me rijker dan ooit. Dank aan het leven. Dank aan degenen die ons in hun hart dragen, zelfs van veraf.
