Zijn lippen trilden toen hij de tas van de kassière aannam en zich naar me omdraaide. “Dank u,” fluisterde hij, terwijl hij hem stevig vastklemde. “Je hebt geen idee wat dit betekent. Ik ben de laatste tijd alles kwijtgeraakt, en ik…”
“Soms hebben we allemaal een beetje hulp nodig,” zei ik, terwijl ik zachtjes zijn arm aanraakte. “Beloof me maar dat je goed voor jezelf zorgt.”
“Dat zal ik doen,” knikte hij, zijn stem klonk emotioneel. “En ooit hoop ik deze vriendelijkheid te kunnen vergelden.”
“Pas op,” zei ik zachtjes, terwijl ik toekeek hoe hij de regen in schuifelde.
Ik weet niet eens zijn naam.
De volgende ochtend ging mijn wekker om 7:00 uur af en ik schrok wakker. Mijn maag was al in de knoop.
Het was mijn belangrijkste interview, mijn enige kans om uit deze puinhoop te komen.
Het kantoorgebouw was gigantisch, met glazen wanden en gepolijste vloeren. Mijn hielen klikten toen ik naar binnen liep.
Een goed geklede vrouw bij de receptie glimlachte hartelijk. “Goedemorgen! Wat kan ik voor u doen?”
“Ik ben Emma,” bracht ik uit, mijn stem vaster dan ik voelde. “Ik heb om negen uur een sollicitatiegesprek.”
Ze knikte en keek op haar computer. “Natuurlijk! Meneer Watson verwacht u.”
“Juffrouw Emma?” riep de receptioniste even later.
“Ja,” zei ik, terwijl ik naar voren stapte en mijn hart bonsde.
De deur ging open en ik verstijfde.
HIJ was het. De man van de supermarkt.
Hij liep naar het hoofd van de tafel, kalm en zelfverzekerd. “Goedemorgen allemaal,” zei hij, zijn stem warm maar gebiedend.
“Emma, toch?” zei hij, terwijl er een flauwe glimlach om zijn lippen speelde.
“Ja,” antwoordde ik.
Het interview ging als een waas voorbij. Formele vragen, mijn ingestudeerde antwoorden en het bonzen van mijn hart in mijn oren. Na afloop vroeg hij me om te blijven.
“Ik ben je een uitleg verschuldigd,” zei hij met zachte stem.
Ik knikte, mijn handen om het randje van mijn stoel geklemd. “Gisteravond was je…”
“Een gebroken man,” besloot hij, zijn ogen vertroebelden van emotie. “Een man die vergeten was wie hij was.”
“Ik begrijp het niet.”
“Mijn naam is Watson,” begon hij. “Ik ben de CEO van dit bedrijf.”
Mijn hoofd tolde. CEO? Hoe was dat in vredesnaam mogelijk?
“Mijn auto is gisteravond kapot gegaan,” vervolgde hij. “Ik had uren in de regen gelopen en geprobeerd iets te voelen. Alles behalve verdriet. Ik was mijn portemonnee vergeten, ik was vergeten wie ik hoorde te zijn. Ik moest me gewoon herinneren hoe het was om weer mens te zijn.”
“Ik ken dat gevoel,” fluisterde ik, terwijl ik een traan wegpinkte. “Na het overlijden van mijn ouders voelde ik me zo verloren. Soms nog steeds.”
Hij keek me begrijpend aan. “Toen je me gisteravond hielp, zag je geen CEO of rijke man. Je zag iemand in nood en je stak je hand uit. Je hebt me je laatste dollars gegeven, toch?”
Ik knikte. Ik kon geen woord uitbrengen.
Hij glimlachte en liep terug naar zijn bureau.
Vanmorgen zag ik je naam en foto tussen de stapel sollicitanten. Je kwalificaties zijn indrukwekkend, maar je karakter… dat is wat dit bedrijf nodig heeft. Wat ik nodig heb, als ik eerlijk ben. Iemand die beseft dat zakendoen niet alleen om winst draait… maar om mensen. En om compassie.
Mijn hart sloeg een slag over. “Betekent dit…?”
“De baan is van jou, Emma,” zei hij, terwijl hij zijn hand uitstak. “En ik hoop dat je dit als meer dan zomaar een baan beschouwt. Ik hoop dat je me helpt hier iets betekenisvols op te bouwen – een bedrijf dat eraan denkt menselijk te zijn.”
Soms is het leven ondraaglijk zwaar. En soms geeft het je momenten zoals deze – een herinnering dat er goede dingen kunnen gebeuren, zelfs wanneer je ze het minst verwacht.
