Hope keek met voorzichtig optimisme uit naar deze avond. Haar leven was drukker dan ooit, met een baan die meer dan veertig uur per week vergde en de zorg voor twee jonge kinderen, Tessa (5) en Logan (3). Zij en haar man Julian waren onlangs verhuisd naar een bescheiden ranchhuis aan de rand van de stad, in de hoop dat de nieuwe omgeving hen wat rust en stilte zou brengen. Tussen de hypotheek, het tuinieren en de constante stroom aan verantwoordelijkheden bleef ‘rust’ onbereikbaar. De spanningen die dat met zich meebracht, waren te zien aan kleine scheurtjes in hun huwelijk, scheurtjes die de laatste tijd alleen maar groter waren geworden. Ironisch genoeg hadden ze een oppas ingehuurd, Bethany , een rustige en efficiënte 21-jarige, om op de kinderen te passen terwijl zij beiden werkten. Deze oppas was een geschenk uit de hemel, dacht Hope, totdat die nacht een geheim onthulde dat alles veranderde.
Hope stapte de veranda op na een vermoeiende vrijdag op kantoor. Ze had zich al bijna een uur in de file bevonden. Zijn schouders brandden van spanning. Bethany zorgde meestal voor Tessa en Logan tot zes uur ‘s avonds, wanneer Julian thuiskwam. Maar het was pas kwart over vijf en de lichten in de woonkamer waren achter de gordijnen uit. Geïntrigeerd deed ze de voordeur open.
Binnen trof ze geen enkel teken van chaos aan, het speelgoed dat normaal gesproken overal verspreid lag, was verdwenen. » Hallo ? « riep ze. Zijn stem galmde. De stilte maakte haar onrustig. Waar was Tessa’s gebruikelijke begroeting, of waar waren de stuiterende voetstappen van Logan?
Verward deed ze de deur dicht en zette haar handtas op het tafeltje in de hal. “Julian?” Kinderen? Bethanië? »
Geen reactie, maar ze hoorde vaag water stromen in de gang, als een douche. Ze werd gespannen. De bewaker mocht toch niet thuis wassen? Dit had ze nog nooit eerder gedaan. Er was iets vreemds aan het geluid dat hij hoorde.
Wordt vervolgd op de volgende pagina
