Ik hoorde mijn dochter fluisteren: “Ik mis je, papa” op de telefoonlijn – ik heb haar vader 18 jaar geleden begraven
Die avond, nadat ze naar bed was gegaan, deed ik iets wat ik nog nooit eerder had gedaan. Ik snuffelde rond.
Het oproeplogboek van de vaste lijn was niet moeilijk toegankelijk. Toen verscheen hij. Een nummer dat ik niet herkende.
Een vrouw die zich in een woonkamer bevindt | Bron: Midjourney
Ik heb er lang naar gekeken voordat ik het componeerde.
De klokken luidden in stilte. Ik hing bijna op. Mijn duim zweefde over de knop. Ik zei tegen mezelf dat dit waanzin was.
En dan, een ademteug.
Een vaste telefoon op een tafel | Bron: Midjourney
Zacht. Mannelijk. Vertrouwd.
“Susie,” fluistert de stem. “Ik begon te denken dat je vanavond niet meer zou bellen”
Ik kon niet ademen.
“Wie is het?” vroeg ik, ook al wist ik het diep van binnen al.
Stilte volgde. Dik en weloverwogen.
Een man zittend op een bank | Bron: Midjourney
Eén klik.
Het gesprek is afgebroken.
Ik zat de telefoon vast te houden terwijl golven van verwarring en afschuw over me heen spoelden.
Charles was dood. Ik wist dat hij dood was. Ik had om hem gehuild. Ik had het begraven, of tenminste, ik dacht dat ik het had gedaan.
Had ik afscheid genomen van een man die nog nooit in die kist had gelegen?
