Ik voel geen verlangen meer naar mijn man en hij vindt het vervelend: moet ik hem verlaten?
In Julia’s geval kunnen opgehoopte vermoeidheid, nachten die ingekort worden door huilende kinderen en dagelijkse routine deze verdwijning van verlangen grotendeels verklaren. Geen paniek : dit hoeft niet per se het einde in te luiden, maar het kan wel wijzen op een behoefte aan vernieuwing.
Hoe weet je of er sprake is van een crisis of een echte breuk?
Voordat je onomkeerbare beslissingen neemt, is het essentieel om even stil te staan en jezelf eerlijk te onderzoeken. Verlangen kan worden onderdrukt door:
- Een overweldigende vermoeidheid, als een overbelaste tas,
- Een afwezigheid van verrassing, waar de dagen elkaar opvolgen en op elkaar lijken,
- Latente spanningen, stil maar heel reëel,
- Of een geleidelijke kloof tussen droom en werkelijkheid.
Julia zou zich kunnen afvragen: “Wanneer verlang ik niet meer naar hem? Wat mis ik nu echt?” Deze vragen, zonder oordeel gesteld, zijn waardevolle lantaarns in de mist van twijfel.
Soms is een wisselend verlangen een teken dat de liefdesband sluimerend aanwezig is en wacht tot hij weer tot leven komt, net als een braakliggende tuin.
Kunnen wij het verlangen nieuw leven inblazen?
Goed nieuws: ja!
Verlangen is geen vuur dat voor altijd dooft, maar eerder een gloeiende sintel die met geduld weer kan worden aangewakkerd . Praten, samen lachen, elkaar opnieuw verrassen… dit alles voedt medeplichtigheid.
Relatietherapie kan soms een waardevol kompas zijn. Maar persoonlijk werk is net zo belangrijk: voor jezelf zorgen, je eigen lichaam herontdekken, je mentale last verlichten… Het zijn allemaal kleine stapjes naar innerlijke wedergeboorte.
In de Franse cultuur wordt liefde vaak vergeleken met een goede wijn: ze evolueert, soms bedwelmend, soms discreter, maar ze wordt beter met de jaren . Leren genieten van deze nuances is de sleutel.
Blijven of gaan: de kunst van het accepteren van de cycli van liefde
Liefde is geen permanente kermis. Het is een opeenvolging van seizoenen: bedwelmende lentes, zinderende zomers, milde herfsten, stille winters . Accepteren dat liefde evolueert, geeft haar de kans om te blijven bestaan.
Julia zou kunnen ontdekken dat er, onder de tijdelijke afwezigheid van verlangen, nog steeds een diepe medeplichtigheid schuilt , een kostbare steun , als een trouwe oude paraplu op stormachtige dagen .
Weggaan is niet altijd de oplossing. Soms is het al voldoende om opnieuw te leren hoe je samen kunt lopen, in je eigen tempo.
