Toen maakte mijn zoon een opmerking die me nog meer pijn deed. Hij zei: “Je zult er nooit overheen komen dat papa je voor haar heeft verlaten, mam, en het is triest.” Hij vervolgde: “Je bent mijn moeder, maar ze is ook mijn stiefmoeder sinds ik 10 jaar oud was.” Het was overweldigend om deze woorden van mijn zoon te horen. Ik had het gevoel dat hij mijn gevoelens en de pijn die ik al jaren met me meedroeg, negeerde.
Op dat moment stond ik alleen op de parkeerplaats, met tranen in mijn ogen. Ik vroeg me af of het verkeerd was geweest om het afstuderen van mijn zoon te willen vieren zonder zijn schoonmoeder, van wie ik dacht dat ze de dag zou verpesten. Het enige wat ik wilde doen was een vreugdevolle en gedenkwaardige ervaring voor mijn zoon creëren, vrij van enige negativiteit.
Toen ik over de situatie nadacht, besefte ik dat mijn gevoelens legitiem waren. Het is heel natuurlijk dat ouders de speciale momenten van hun kind willen beschermen tegen mogelijke ongemakken. Ik begreep echter ook dat mijn zoon zijn eigen relatie had met zijn schoonmoeder en probeerde haar loyaliteit te beheren. Het was een pijnlijke herinnering aan de complexiteit van lappendekengezinnen en de emotionele moeilijkheden die daarmee gepaard kunnen gaan.
Op een gegeven moment moest ik accepteren dat ik, hoewel ik geen controle had over de beslissingen van mijn ex of het gedrag van zijn vrouw, toch de band tussen mij en mijn zoon kon waarderen. Ik hoopte dat hij na verloop van tijd mijn standpunt en de redenen voor mijn gevoelens zou begrijpen. Voorlopig ben ik gefocust op zijn prestaties en de steun die hij verdient.
