Een rustplaats tussen twee werelden
Stel je een rustige wachtkamer voor, op de grens tussen deze wereld en de wereld hierna. Dit tweede niveau, soms ook wel “Hades” genoemd (niet gerelateerd aan de hel uit de klassieke mythologieën) , was een plaats van tijdelijke rust. Voor sommigen, zoals kinderen, gaat deze overgang snel. Bij anderen kan het langer duren.
Myers zou bijvoorbeeld na een overlijden in Italië daar zijn gebleven. Hij spreekt over een kalme plek, gemaakt van kalmerende schaduwen en regenererende stilte . Een soort haakje om de ziel op te laden.
Een onvolmaakte kopie van de aarde
Hier leven we zoals op aarde… maar dan zonder lichaam. Een universum gevormd door verbeelding en herinneringen. Sommigen vinden er hun thuis, hun routine, bijna als in een lucide droom. Maar wees voorzichtig: dit level heeft ook donkere gebieden.
Mensen die een egocentrisch leven leiden, zonder mededogen of vrijgevigheid, leven in saaie , koude ruimtes, zonder kinderen of licht. Het is geen opgelegde straf, maar een weerspiegeling van de innerlijke toestand. En we stappen eruit… zodra we klaar zijn om te veranderen.
Toegang tot de echte ‘hemel’
Hier begon Myers naar eigen zeggen pas echt het hiernamaals te begrijpen. Nooit eerder geziene kleuren , nieuwe sensaties, alles is intenser. Deze hemelse wereld markeert een breuk met de voorgaande niveaus: de ziel begint een grotere werkelijkheid waar te nemen, minder menselijk en meer spiritueel .
Het vuur van transformatie
Dit niveau, ook wel het ‘vlammenvlak’ genoemd, is het niveau van het strippen. De ziel verbrandt daar symbolisch de laatste aardse gehechtheden. Als een open haard die reinigt zonder te vernietigen. Het is niet pijnlijk, maar juist bevrijdend.
Samensmelten met licht
Op dit punt bestaat de persoon niet langer in menselijke vorm. Zij wordt lichte, zuivere gedachte. Een bewustzijn dat ontdaan is van alle individualiteit, badend in wat sommigen omschrijven als ‘de geest van de Schepper ’. Myers bereikte dit niveau niet, maar er wordt gezegd dat hij getuigenissen heeft ontvangen van andere, meer gevorderde zielen.
De benadering van het goddelijke
Dit is het hoogtepunt van de reis. Maar niet het beeld dat traditionele religies beschrijven. Geen troon, geen God met de witte baard, geen engelenkoor. Gewoon een onbeschrijfelijke nabijheid van het Goddelijke, voorbij woorden en vormen. Volgens Carter is de hel geen plaats waar men als straf lijdt, maar een innerlijke staat die men zelf creëert. De hemel is geen beloning, maar een geleidelijke verheffing.
Een visie die aan het denken zet
Dit is natuurlijk allemaal geen wetenschappelijke waarheid. Maar of we nu gelovig zijn of niet, de aanpak van Myers heeft de verdienste dat ze onze representaties opschudt . In plaats van een hard oordeel, beschrijft het een langzaam, subtiel evolutieproces, bestaande uit licht en persoonlijke keuzes.
Wat als het hiernamaals geen einde was, maar een nieuwe school? Een school waar de ziel, net als een studerende student, in elke fase een beetje goddelijker leert worden…
