Ah, de geneugten van het leven in de buitenwijken! De rust, de barbecues… En soms buren die een beetje te vrij zijn in hun gewoonten. Voor Laurence, een zorgzame moeder van een 8-jarige jongen, verliep alles soepel in haar nieuwe buurt. Tot de dag dat Julie Martin, een grillige buurvrouw, besloot haar meest opvallende ondergoed te drogen… net buiten het raam van Hugo’s kamer.
De roze string en het (vroegrijpe) ontwaken van kinderlijke curiositeiten
Het begon allemaal op een dinsdag, een dag van wassen en superheldenondergoed. Laurence, die bezig is met het opvouwen van de was, kijkt op en komt oog in oog te staan, of beter gezegd, raam tegen kant met een reeks allerlei soorten ondergoed. Kanten slipjes, snoepkleurige strings, stukken zo licht dat je zou denken aan poppenaccessoires… behalve dat ze trots voor Hugo’s kamer zweefden.
“Mam, wat is dat roze ding? Een katapult? Vraagt het kind onschuldig. Beschaamd maar geamuseerd probeert Laurence het gesprek af te leiden, maar de groeiende nieuwsgierigheid van haar zoon dwingt haar om een oplossing te overwegen… duurzamer.
Wanneer geduld zijn grenzen heeft (en humor het overneemt)
De dagen gaan voorbij, de strings zetten hun ochtendballet voort. Laurence probeert diplomatie. Ze belt aan bij Julie en legt beleefd uit dat haar opvallende ondergoed Hugo’s onschuld verstoort. Maar Julie Martin, met een provocerende glimlach op haar lippen, ziet het probleem niet. “Het is gewoon de was! Leer hem het echte leven! Ze antwoordt neerbuigend, voordat ze suggereert dat hij zijn prioriteiten heroverweegt.
Dit is te veel.
De wraak van de reuzenflamingo
Vastbesloten om hem terug te geven, haalt Laurence haar naaimachine tevoorschijn en laat haar fantasie de vrije loop. Resultaat? XXL slipje in felroze stof met een flamingopatroon, zo groot dat het als carnavalsdecoratie gebruikt had kunnen worden.
En nu hangt dit meesterwerk, op groot formaat, recht voor het raam van Julie.
De reactie liet niet lang op zich wachten. Julie, die terugkeert van het winkelen, ontdekt dit textielmonument en ontploft. “Is het een parachute? Een tent? Ze schreeuwt. Laurence doet lachend alsof hij onschuldig is: “Ik doe het zoals jij. Ik hang mijn was op. »
Een vrede… en een welverdiende les
Julie geeft uiteindelijk toe. “Oké, je wint. Ik ga mijn was verhuizen. Maar haal dit ding weg. Het tranen mijn ogen! Er werd een akkoord bereikt en sinds die dag is er geen fluorescerend kant meer aan de horizon. Hugo kan weer dromen van een superheld zonder gestoord te worden door satijnen katapulten.
