Wie is een kind zonder wortels? Niemand. Een geest die per ongeluk een fysiek omhulsel vond.”
“Betekent dat dat je je altijd al een geest voelde?” vroeg Mikhail terwijl hij zijn koffie zette in mijn stijlvolle keuken.
Ik keek naar hem: mijn enige vriend die de hele waarheid kende.
Mijn eerste huilbui ontroerde haar niet. Het enige wat in de herinnering van mijn adoptieouders bleef hangen, was een briefje op een goedkoop dekentje: “Vergeef me.”
ADVERTENTIE
Lyudmila Petrovna en Gennady Sergeevich, een ouder echtpaar zonder kinderen, troffen mij op een vroege oktobermorgen aan.
Ze deden de deur open en zagen een baby. Levend, huilend. Ze waren beleefd genoeg om me niet naar een weeshuis te sturen, maar niet liefdevol genoeg om me echt de hunne te maken.
“Je bent bij ons thuis, Alexandra, maar vergeet niet: wij zijn vreemden voor jou, en jij voor ons. We vervullen gewoon een menselijke plicht,” herhaalde Ljoedmila Petrovna elke dag.
ADVERTENTIE
Alleen ter illustratie
Hun appartement werd mijn beperking. Ik kreeg een hoekje in de gang met een uitklapbedje. Ik at apart – na hen, en at hun gekoelde restjes op.
ADVERTENTIE
Mijn kleren kwamen van rommelmarkten en waren altijd twee maten te groot.
Op school was ik een buitenbeentje. “Vondeling”, “verdwaald”, “naamloos” – mompelden mijn klasgenoten.
Ik huilde niet. Waarom zou ik de moeite nemen? Ik sloeg het op. Kracht. Woede. Vastberadenheid. Elke duw, elke grijns, elke koude blik werd brandstof.
Op mijn dertiende begon ik met werken: flyers uitdelen, honden uitlaten. Ik stopte het geld in een spleet tussen de vloerplanken. Ljoedmila Petrovna vond het ooit tijdens het schoonmaken.
“Stelen?” vroeg ze.
“Ik wist het. De appel valt niet ver van de boom…”
“Het is van mij. Ik heb het verdiend,” antwoordde ik.
“Dan zul je boeten. Voor eten. Voor het wonen hier. Je bent oud genoeg.”
Op mijn vijftiende werkte ik elke vrije minuut buiten school. Op mijn zeventiende werd ik toegelaten tot een universiteit in een andere stad.
Ik vertrok met alleen een rugzak en een doos. Het enige dat mij nog met mijn verleden verbond: een foto van mijn pasgeboren baby, gemaakt door een verpleegster voordat de onbekende moeder mij uit het ziekenhuis haalde.
“Ze heeft nooit van je gehouden, Sasha,” zei mijn adoptiemoeder toen we afscheid namen.
vervolg op de volgende pagina
