“Ik ben niet meer blij, Helena.”
Geen uitleg. Geen excuses. Gewoon een emotieloze bekentenis, alsof hij iets van een lijstje afvinkte.
Alleen ter illustratie.
“Ik ben niet meer blij, Helena.”
Ik staarde hem aan over de keukentafel, mijn borstkas kromp ineen. “Wat?” fluisterde ik, nauwelijks mijn eigen stem herkennend.
Michael ademde uit en wreef over zijn slapen alsof ik degene was die onredelijk was. “Ik… ik voel me gewoon niet meer hetzelfde. Het is al een tijdje zo.”
Er vormde zich een brok in mijn keel. “Sinds de baby?”
Zijn uitdrukking veranderde niet. “Daar gaat het niet om.”
Het ging niet om de baby? Dat was een leugen.
Maar in plaats van te protesteren, zat ik daar maar, wachtend op enig teken van spijt. Er was er geen.
“Dus, dat is het dan? Vijf jaar, en je bent er gewoon… klaar mee?” Mijn handen balden zich onder de tafel.
Michael zuchtte ongeduldig. “Ik wil niet vechten, Helena.”
Ik lachte scherp en bitter. “Oh, je wilt geen ruzie? Dat is grappig, want ik kan me niet herinneren dat ik hier iets over te zeggen heb.”
Alleen ter illustratie.
Hij pakte zijn sleutels. “Ik ga even ergens anders logeren.”
En zomaar was hij weg.
Anna verdween ook. Ze beantwoordde mijn telefoontjes niet meer. Ze blokkeerde me op elk platform. Ze verdween van de ene op de andere dag.
Pas weken later ontdekte ik de waarheid.
Mijn moeder belde me op een avond aarzelend. “Helena, lieverd… ik wil dat je iets controleert.”
Ze stuurde mij een link naar Anna’s Instagram.
En daar waren ze.
Michael en Anna, met hun armen om elkaar heen geslagen, lachend op het strand alsof ze daarvoor niemand kapot hebben gemaakt.
De foto’s stonden al weken online. Terwijl ik nog steeds wettelijk met hem getrouwd was. Terwijl ik nog steeds in rouw was.
Alleen ter illustratie.
Het brak me. Maar het gaf me ook nieuwe energie.
Michael was vertrokken, in de veronderstelling dat hij zonder gevolgen kon wegkomen. Maar hij had me onderschat. Hij had een spoor van bewijs achtergelaten: berichten, bankafschriften, onweerlegbaar bewijs van zijn affaire.
Tegen de tijd dat de scheiding rond was, had ik het huis, de helft van onze spaargelden en de voldoening dat hij helemaal opnieuw moest beginnen.
Het was niet makkelijk om mijn leven weer op te bouwen. Maar het is me gelukt.
En een jaar later ontmoette ik Daniel.
Hij was aardig. Zachtaardig. Toen ik hem alles vertelde, deinsde hij niet terug. Hij hield me gewoon stevig vast en fluisterde: “Je verdiende zoveel beter.”
We hebben iets echts opgebouwd. En toen onze dochter geboren werd, begreep ik eindelijk hoe echt geluk voelde.
Toen, drie jaar nadat mijn wereld instortte, liep ik een tankstation binnen en zag Michael en Anna weer.
Alleen ter illustratie.
Ze leken totaal niet op het stralende stel op die Instagram-posts.
Hun auto was nauwelijks nog te redden, roestig en versleten. Anna zag er uitgeput uit, terwijl ze een krijsende baby in haar armen wiegde, terwijl Michael bij de kassa stond en zijn kaart door de kaartlezer haalde.
Afgewezen.
“Probeer het gewoon nog eens,” snauwde hij tegen de kassier.
“Meneer, ik heb het drie keer geprobeerd.”
Anna stormde woedend op hem af. “Meen je dat nou? We hebben niet eens geld voor benzine?”
“Ik zei toch dat het krap is,” mompelde Michael. “Misschien als je eens ophield met zoveel geld uit te geven…”
“Oh, ben ik het probleem?” siste ze. “Misschien als je een baan aanhield in plaats van te flirten met kassiers…”
Michael klemde zijn kaken op elkaar. “Dat was niet wat ik deed,”
Anna lachte bitter. “Tuurlijk. Net zoals je Helena ‘niet’ bedroog, toch?”
Ik liep er langs, mijn hart lichtte op. Karma had me eindelijk ingehaald.
Alleen ter illustratie.
Claxons loeiden toen hun stilstaande auto de pomp blokkeerde. Een paar gefrustreerde chauffeurs stapten uit en schudden hun hoofd.
“Heb je een zetje nodig, man?”, vroeg een man met een ongeduldige toon.
Michael klemde zijn kaken op elkaar, zijn frustratie was duidelijk. “Ja. Maakt niet uit.”
Met een geïrriteerde zucht duwden de mannen de oude auto aan de kant en lieten Anna daar staan, haar gezicht rood van frustratie terwijl ze met de huilende baby jongleerde.
Michael, die er nu nog vermoeider uitzag, trapte tegen de zijkant van de auto. “Dit is jouw schuld, weet je.”
Anna liet een bittere grinnik horen en schudde haar hoofd. “Mijn schuld?”
Ze draaide zich naar hem om, haar stem druipte van wrok. “Wil je de waarheid weten, Michael?”
Michael sloeg zijn armen over elkaar en rolde met zijn ogen. “Oh, dit moet wel goed zijn.”
Anna lachte opnieuw humorloos, haar stem doorspekt van vermoeidheid. “Ik denk dat Helena er beter van af is gekomen.”
Ik keek nog een momentje langer en liet het tafereel in mijn geheugen gegrift staan.
Toen stapte ik, met een glimlach op mijn lippen, in mijn auto, startte de motor en reed weg – op weg naar mijn ware geluk.
