Mijn ouders lieten mij bij mijn tante en oom achter, zodat zij alleen mijn zus konden opvoeden. Twaalf jaar later namen ze op kerstdag contact met mij op.

Ze kocht kleren voor ons in bijpassende kleuren en verscheen op elk schoolevenement. Ze was de moeder die ik altijd nodig had.

Oom Rob was net zo geweldig, altijd bereid om me advies te geven, me stiekem een ​​ijsje te laten eten en eindeloos veel vadermoppen te vertellen.

Ik had er vrede mee.

Toen ik twaalf was, stopte ik met het bellen van mijn ouders.

Ik was de enige die moeite deed, en ik besefte dat ik me vastklampte aan een droom die niet echt was. Mijn biologische ouders konden het niet schelen. Ze stuurden me zelden verjaardagskaarten of cadeaus. Ze stuurden zelfs geen geld naar oom Rob en tante Lisa om voor me te zorgen.

Toen ik zestien werd, adopteerden Rob en Lisa me officieel en verbraken daarmee de laatste band tussen mij en mijn zogenaamde ouders. Tante Lisa maakte de gebeurtenis heel bijzonder. Ze versierde de achtertuin en plande een intiem verjaardagsdiner voor me, compleet met chocoladecupcakes en een puppy.

“Nu ben je van mij, mijn Melody,” zei ze tegen me terwijl ik me klaarmaakte voor het avondeten. “Ik heb altijd van je gehouden sinds je een baby was. Het is door jou dat Rob en ik kinderen wilden hebben. Maar toen je bij ons introk, realiseerde ik me dat het niet ging om moeder zijn van iemand anders… Het ging erom dat je een moeder voor je was.”

Ik kon er niets aan doen. Ik barstte in tranen uit.

“Nee, niet huilen, lieverd,” zei ze en wreef over mijn rug. “Laten we gaan eten voor je verjaardag.”

En weet je wat?

Mijn ouders kwamen niet eens. Ze hadden er ook geen bezwaar tegen dat Rob en Lisa me officieel adopteerden. Het was alsof ze hun ouderlijke rechten al jaren eerder hadden opgegeven, om het hen en Chloe’s carrière gemakkelijker te maken.

Vandaag ben ik tweeëntwintig jaar oud en ik heb mijn ouders de afgelopen negen jaar niet één keer gezien. Ik werk in de IT en ik gedij goed. Het was op de middelbare school dat ik me realiseerde dat ik een computerexpert was.

‘Als dat jouw roeping is, dan is dat jouw roeping, Mel,’ had Rob me op een avond tijdens het avondeten verteld. Ik zat nog op de middelbare school en het was de dag van onze ouder-leraarbijeenkomst. Mijn leraar informatica had het gehad over mijn “vaardigheden”.

“Wil je na school informatica studeren?” vroeg hij.

Ik zweeg even, onzeker. Ik sneed mijn stuk kip en dacht erover na.

“Ik denk het wel,” zei ik. “Zou het bij je passen? Wordt er nagedacht over de universiteit?”

“Wordt er nagedacht over de universiteit?” vroeg Rob geamuseerd. “Natuurlijk, Mel! We hebben je altijd verteld dat je van ons bent. En we gaan de weg vrijmaken voor je toekomst, zangvogel.”

Toen ik dit hoorde, zwol mijn hart op. In de loop der jaren had mijn oom Rob er een gewoonte van gemaakt om me te schelden bij namen die op mijn naam leken of hem eraan herinnerden. “Songbird” moest mijn favoriet zijn.

Ze steunden me, hielden van me en lieten me nooit in de steek.

Ik had al jaren niet meer aan mijn biologische ouders gedacht. Toen, een paar maanden geleden, kwam er een abrupt einde aan de carrière van Chloé. Ze kreeg een ernstig ongeluk tijdens de training, waarbij ze haar been en arm brak.

Het was het soort blessure waar je niet van terugkomt, althans niet op eliteniveau. Na haar herstel zou Chloe’s beste kans waarschijnlijk zijn dat ze coach wordt.

Plots wilden mijn biologische ouders me terug in hun leven.

Ze namen voor het eerst contact met me op tijdens de vakantie en stuurden me een algemene en vrolijke sms.

Hallo, Melody! We missen je heel erg en komen graag weer in contact. Laten we elkaar snel ontmoeten! Wat dacht je van een diner?

Ik negeerde hem.

Maar op kerstavond dreven ze me in het nauw.

Ik was naar de middernachtmis gegaan met mijn grootmoeder die, ondanks haar leeftijd en vreselijke gewrichtspijn, nog steeds van deze traditie hield. Toen we de kerk binnenkwamen, zag ik mijn moeder bij de deur wachten. Het gezicht van mijn moeder lichtte op en ze rende naar elkaar toe alsof we elkaar gisteren hadden gezien.

Lees meer op de volgende pagina