Wanneer Ellie haar vader verliest, verwacht ze verdriet, geen verraad. Ze wordt uit haar ouderlijk huis gezet door de vrouw die haar nooit heeft gewild, en doet een wanhopige oproep. Maar wat hem aan de andere kant van de lijn te wachten staat, is geen medelijden, maar macht. En de volgende ochtend veranderde alles op een manier die ze nooit had zien aankomen.
Ik was tien jaar oud toen mijn moeder stierf. Mijn vader deed wat hij kon; Dat deed hij echt.
Hij bakte op zondag wentelteefjes, liet briefjes achter in mijn lunchbox en huilde als hij dacht dat ik niet keek.
Hij was gebroken door verdriet… Maar hij was nog steeds mijn vader.
Een persoon die wentelteefjes bereidt | Bron: Unsplash
Cheryl arriveerde toen ik 14 jaar oud was. Ze droeg een parfum dat me hoofdpijn en een glimlach gaf die haar ogen nooit leek te bereiken toen ik daar was. Papa vond haar warm en stralend. En om eerlijk te zijn, ze gaf hem een perfecte show.
Maar ik wist dat het beter was. Zijn vriendelijkheid had voorwaarden. En ik heb nooit een van hen tevreden gesteld.
Toch heb ik het geprobeerd. Voor hem… Hij verdiende vreugde.
Parfumflesjes | Bron: Unsplash
Toen hij vijf jaar later stierf, voelde ik me als het laatste stukje van de wereld dat ik kende dat was ingestort. Het was een plotselinge hartaanval, zonder waarschuwing en natuurlijk zonder afscheid.
Ik was amper 19 jaar oud, ik kwam net van de middelbare school, ik was nog op zoek naar wat ik met mijn tussenjaar moest doen en hoe ik alleen naar de tandarts kon gaan… en nu was ik een wees. Ik had mijn verjaardag nog niet eens gevierd, want het was een week nadat mijn vader was overleden.
De begrafenis was nog niet eens voorbij toen Cheryl me begon te behandelen als een gast in mijn ouderlijk huis. Ze verhuisde naar het huis, gooide de oude tijdschriften van haar vader weg en verving de ingelijste familiefoto’s door haar eigen foto’s.
Mensen op een begrafenis | Bron: Pexels
Ik heb haar een keer betrapt op het wissen van haar naam uit de brievenbus. Ze gaf niet eens een krimp toen ze me zag kijken, ze spoelde de borstel gewoon af in een emmer zeepsop.
‘Eleanor,’ zei ze, haar stem klonk als het gekraak van een wintertak. “Je bent niet echt familie meer, weet je? Dus het is tijd om te gaan. »
Ik maakte geen ruzie. Wat zou het punt zijn geweest?
Een emmer zeepsop | Bron: Pexels
Dus maakte ik een sporttas klaar. Ik stopte er een paar laarzen, een paar shirts en spijkerbroeken, ondergoed en toiletartikelen in. Ik pakte mijn gitaar. Ik liep langs de kapstok waar de sjaal van mijn vader nog hing, en ik durfde hem niet aan te raken.
Ik kon het niet.
Die nacht bleef ik op de bank van mijn beste vriend.
‘Natuurlijk kun je hier blijven, Ellie,’ zei Katie. “Mijn huis is van jou.”
Een reistas op de grond | Bron: Unsplash
Ze liet een deken en een glas water achter op het bijzettafeltje. We hebben het er niet over gehad. Dat hoefden we niet te doen.
Ik lag daar, starend naar de plafondventilator, mijn handen op mijn buik geklemd om te voorkomen dat ik zou rafelen. Mijn verdriet was niet luidruchtig… Maar het was zwaar. Het nestelde zich in mijn borst als nat cement.
Maar voordat ik mijn ogen sloot, belde ik Janine, de oudere zus van mijn vader.
Een persoon met een glas water in de hand | Bron: Unsplash
Ze pakte de telefoon bij de eerste beltoon en sprong op de juiste momenten in mijn verhaal. Ik herinner me niet alles wat ik zei. Ik herinner me alleen die paar hijgen, gevolgd door een stilte aan de andere kant van de lijn.
Het was het soort stilte dat je omhult als iemand niet alleen naar je woorden luistert, maar ook naar wat je niet kunt zeggen.
Eindelijk sprak ze.
Een vrouw die aan de telefoon praat | Bron: Unsplash
“Ik zal ervoor zorgen, lieverd,” zegt ze. “Ga je naar Katie’s of moet ik je ophalen?”
“Het gaat goed met me,” zuchtte ik. “Maar… Help me alstublieft.”
‘Natuurlijk, Ellie. Ga morgenochtend terug om de rest van je spullen te halen. Ik zie je daar. »
Een oudere vrouw die aan de telefoon praat | Bron: Pexels
De volgende dag stopte ik voor het huis waar ik sinds mijn geboorte woonde… Die met de afgebroken instaptreden en de scheve vogelvoeder die mijn vader had gemaakt. Ik herinner me dat ik het met hem schilderde en ons met verf bedekte.
De rest op de volgende pagina:
