Ik mengde de eieren met de bloem en knikte langzaam.
“Zo voel ik me,” zei ik. Waarom heeft hij me niet verteld over de trust? »
Twee vrouwen die zich in een keuken bevinden | Bron: Pexels
“Omdat hij wist dat Cheryl zou proberen haar te vervormen. Of om het te veranderen. Of om iets vreselijks te doen. Hij wilde niet dat je het gewicht droeg van het verdedigen van wat al van je was. En, mijn liefste, ik denk dat mijn broer dacht dat hij meer tijd met je had. Zijn hartaanval was plotseling en beroofde hem daarvan. Hij vertrouwde erop dat ik hem zou beschermen… en bescherm jezelf. »
Ik knikte weer.
“Ik had moeten ingrijpen toen Cheryl begon te acteren. Maar ik reageerde niet, Ellie. Ik was ook in rouw. »
“Dank je,” fluisterde ik terwijl ik pecannoten hakte. “Je hebt me gered…” Je hebt mijn huis gered. »
Gehakte pecannoten op een plank | Bron: Pexels
Tante Janine kwam naar me toe en pakte mijn hand.
‘Je zou nooit lang op de grond blijven, Ellie. Je bent genoemd ter ere van mijn moeder, Eleanor. Jij bent de kleindochter van de vrouw die haar huis met haar blote handen bouwde en die nooit iemands onzin accepteerde! »
Daarna wachtten we op onze taart. Het was niet zo goed als dat van mijn moeder, maar het gaf ons de troost die we nodig hadden.
Pecantaart op een tafel | Bron: Unsplash
Die nacht sliep ik in mijn oude kamer.
Lees meer op de volgende pagina
Ik heb niet alles meteen uitgepakt. De muren hadden nog steeds de vervaagde gaatjes van de posters die ik jaren geleden had weggehaald, en de hoeken rook vaag naar lavendel en stof.
Ik opende de kast, half verwachtend dat het allemaal weg zou zijn, maar daar was ze… een doos met jeugdherinneringen die papa Cheryl nooit zou laten weggooien.
Een oude doos op een tafel | Bron: Unsplash
Ik liep op blote voeten door het huis, elk gekraak van de parketvloer verwelkomde me als een oude vriend. In de gang raakte ik met mijn vingers de schakelaars aan die papa in zijn rommelige handschrift had gelabeld.
In hun kamer, zijn kamer, aarzelde ik.
De deur piepte zachtjes toen ik binnenkwam.
Zijn kast was nog vol. Geruite overhemden, versleten hoodies en het bruine jack dat hij elke herfst droeg. Ik begroef mijn gezicht erin zonder dat het de bedoeling was. Het rook naar cederhout, aftershave, de ochtenden waarop hij neuriede tijdens het zetten van koffie.
Kleding opknoping in een kast | Bron: Pexels
Ik heb niet gehuild. Ik bleef daar en ademde het in.
Later zat ik in kleermakerszit op de vloer van mijn slaapkamer, mijn gitaar op schoot. Het lied dat ik na de begrafenis had geschreven, kwam langzaam weer bij me op, als een gespierd geheugen.
Het was niet perfect. Ik ook niet.
Maar de stilte rond het huis leek nu anders. Het spookte niet langer in huis. Ze was aan het genezen. En het was van mij.
Een jonge vrouw die zich buiten bevindt | Bron: Unsplash
Lees ook: Mijn schoonzus en broer eisten dat ik mijn creditcard mocht gebruiken – Toen ik nee zei, namen ze hem en kregen ze wat ze verdienden
Dit werk is geïnspireerd op echte gebeurtenissen en mensen, maar het is gefictionaliseerd voor creatieve doeleinden. Namen, personages en details zijn gewijzigd om de privacy te beschermen en het verhaal te verbeteren. Elke gelijkenis met echte mensen, levend of overleden, of met echte gebeurtenissen is puur toeval en is niet bedoeld door de auteur.
De auteur en uitgever maken geen aanspraak op de juistheid van gebeurtenissen of de weergave van personages en zijn niet verantwoordelijk voor eventuele verkeerde interpretaties. Dit verhaal wordt geleverd “zoals het is” en alle geuite meningen zijn die van de personages en weerspiegelen niet de mening van de auteur of uitgever.
