Mijn schoonzus en broer eisten dat ze mijn creditcard mochten gebruiken. Toen ik nee zei, namen ze die en kregen ze wat ze verdienden.

Ik zette mijn telefoon uit en begroef mijn gezicht in mijn kussen. Dit zou niet het einde van het verhaal zijn. Met Mark was het nooit mogelijk.

Een paar dagen later lag ik languit op de bank in de woonkamer met mijn laptop en werkte ik aan een opdracht voor mijn psychologieles. De deurbel ging.

Omdat mama op haar boekenclub was en papa nog aan het werk was, sleepte ik me voort om de deur open te doen.

Mark en Kendra stonden op onze veranda en glimlachten alsof we op goede voet stonden. Ik had ze al weken niet meer gezien, ook niet sinds het rampzalige familiediner waarop ze aankondigden dat ze een “pauze” zouden nemen van hun werk om “bij elkaar te komen”.

Vertaling: beide werkloos, opnieuw.

“Verrassing!” Kendra tjilpte en passeerde me om het huis binnen te gaan zonder op een uitnodiging te wachten. Zijn designertas zwaaide aan zijn arm.

Mark l’a suivie, me tapant sur l’épaule comme si nous étions des copains. “Hey, sœurette. Tu as une minute ?”

J’ai fermé la porte lentement, sachant déjà où cela allait nous mener. “En fait, je suis en train de faire quelque chose.”

“Ça ne prendra pas longtemps”, a dit Mark en s’asseyant sur notre canapé. Mon ordinateur portable était encore ouvert sur ma rédaction à moitié terminée. Il l’a mis de côté négligemment.

“Alors ? La carte est prête ?”, a-t-il demandé avec désinvolture comme s’il demandait à emprunter une veste.

Ik sloeg mijn armen over elkaar. “Ik heb je al nee gezegd.”

Kendra keek op terwijl ze mama’s verzameling actiefiguren inspecteerde. “We zijn een familie. Wat van jou is, is van ons.”

‘Je moet wel stoned zijn,’ flapte ik eruit. “Ik geef je mijn creditcard niet.”

Marks glimlach verstrakte. “Kijk, we hebben gewoon een beetje hulp nodig totdat onze volgende show tot bloei komt. Je weet wat het is.”

“Eigenlijk weet ik het niet,” antwoordde ik. “Want als ik geld nodig heb, werk ik om het te krijgen.”

Toen ging de voordeur open en kwam mama binnen. Perfecte timing, zoals altijd.

“O! Mark, Kendra! Wat een leuke verrassing”, zegt ze. “Ik wist niet dat je zou komen.”

“We kwamen net langs om met Britney te kletsen”, zegt Mark. “Over de gunst waarover we hebben gesproken.”

Mama’s ogen lichtten op van begrip. “De creditcard? O mijn liefste,” ze wendde zich tot mij, “wees niet zo egoïstisch. Help je broer. Dit geld gebruik je in ieder geval nauwelijks.”

Mijn mond viel open. “Mam, het is niet…”

“Familie helpt familie,” voegde Kendra er met een zachte glimlach aan toe.

Ik voelde me vastzitten met drie paar ogen die me ongeduldig aanstaarden. Mijn handpalmen begonnen te zweten.

“Nee,” zei ik vastberaden. “Ik geef je mijn kaart niet. Einde van de discussie.”

Marks gezicht werd donkerder. “Na alles wat we voor je hebben gedaan?”

“Wat heb je precies voor me gedaan?” antwoordde ik.

De spanning in de kamer werd doorbroken door het geluid van papa’s sleutel in het slot. Hij liep naar binnen en observeerde het tafereel.

“Wat is hier aan de hand?” vroeg hij.

Mam kwam tussenbeide voordat ik iets kon zeggen. “Britney is moeilijk. Mark en Kendra hebben alleen een beetje hulp nodig, en ze wil niet dat ze haar creditcard gebruiken.”

Papa’s uitdrukking verhardde. Hij keek naar Mark. “Vraag je mijn dochter om je haar creditcard te geven?”

‘Gewoon om te lenen,’ zegt Mark, terwijl hij papa niet in de ogen kijkt. “We betalen je terug.”

Papa trok zijn werkjas uit en hing hem opzettelijk aan de haak bij de deur. Toen keerde hij zich weer naar hen om.

“Niemand bedriegt mijn dochter”, zegt hij vastberaden. “Eruit.”

Mark begon te protesteren, maar papa stak zijn hand op. “Ik zei uit. Nu.”

Tot mijn verbazing pakte mama haar tas.

“Als zij weggaan, ga ik ook weg”, kondigde ze aan. “Ik begrijp niet waarom deze familie het zo koud moet hebben.”

Ze volgde Mark en Kendra naar de deur.