‘Ontgrendel het,’ zei ik eenvoudig.
Chad’s hele lichaam kwam tot stilstand.
De kleur verdween zo snel van haar gezicht dat ik me misselijk voelde. Zijn keel trilde terwijl hij slikte, zijn blik verschoof van de telefoon naar mijn gezicht. De pijn straalde in zijn ogen, maar niet het schuldgevoel. Iets zwaarders.
Een man die aan een keukentafel staat | Bron: Midjourney
Iets dat mijn maag omdraaide.
Hij wist het.
En deze bevestiging voelde als een schot in de borst.
‘Dat is niet wat je denkt, Helena,’ zei hij.
“Ontgrendel het nu, en ik zal beslissen,” zei ik.
Une femme assise à une table | Source : Midjourney
Ses doigts se sont crispés. Sa mâchoire s’est bloquée.
Et cette petite pause a brisé quelque chose en moi.
Parce que Chad devait y réfléchir. Il devait décider.
Lentement, il a laissé échapper une respiration et a appuyé son pouce sur l’écran.
Un homme tenant son téléphone | Source : Midjourney
Le téléphone s’est déverrouillé. J’ai arraché le téléphone de ses mains, ma vision nageant au fur et à mesure que je faisais défiler les messages.
« Héléna », commença-t-il, mais je le coupai avant qu’il ne puisse en dire plus.
« Non, tais-toi », ai-je dit.
Les messages n’étaient pas longs.
Merci pour le gâteau, c’était mon préféré.
Les fleurs étaient magnifiques. Tu es trop gentil avec moi.
J’ai tellement hâte de te revoir ce soir. Je t’aime !
Un téléphone ouvert aux messages textes | Source : Midjourney
Mon estomac s’est serré, plus fort cette fois.
« Qui est-elle, Chad ? », ai-je demandé.
Chad expira brusquement, ses mains s’enfilant dans ses cheveux. Son expression était indéchiffrable. Mais en dessous, sous l’épuisement et la tension, il n’y avait pas de culpabilité.
« C’est ma mère, Helena », dit-il.
Et mon monde entier a basculé.
Gros plan sur une femme | Source : Midjourney
Non. Ce n’était pas une excuse. Ce n’était pas le mensonge qu’il était censé dire.
« Bon sang, c’est vrai », ai-je dit.
« Héléna. Je t’en prie. Écoute-moi. Pour une fois, écoute et parle-moi comme si j’étais un adulte et pas un gamin », m’ont supplié ses yeux.
Je n’ai pas parlé. J’ai juste attendu.
Een man die zich in een keuken bevindt | Bron: Midjourney
“Allereerst is de telefoon geen geheime mobiele telefoon. Mijn gewone telefoon viel vorige week tijdens een brand van mijn beschermende kleding. Het scherm brak. Ik moest er nog een kopen, maar ik ben nog niet klaar met het overzetten van alles. De foto’s van de kinderen staan nog op de oude. Ik zou het dit weekend uitzoeken. »
Ik haperde. Een klein beetje. Oké, dat verklaart de telefoon.
“Hoe zit het met de berichten?” vroeg ik. “Wie is zij?”
“Weet je, ik ben opgegroeid in een pleeggezin”, zei hij eenvoudig.
Een gebarsten scherm van een mobiele telefoon | Bron: Midjourney
De verandering van onderwerp nam de wind uit mijn zeilen.
‘Weet je, ik heb mijn ouders nooit gekend,’ vervolgde hij met schorre stem. “Ik zei het je.”
Het is waar. Het was iets waar we in de beginjaren over hadden gesproken, hoe hij van huis naar huis stuiterde, hoe hij geen herinnering aan zijn moeder had, behalve vage details.
“Ze liet me in de steek toen ik vier jaar oud was”, zei hij. “Ik herinner me haar nauwelijks. Alleen flitsen. De geur van haar parfum in de wind. Het geluid van zijn gelach. Maar drie maanden geleden vond ze me. Mijn moeder heeft me gevonden. »
Een lachend jongetje | Bron: Midjourney
Ik pakte de rand van de tafel vast.
“Hoe heeft ze je gevonden?” vroeg ik. “Ik heb meer informatie nodig. Dat moet ik begrijpen, Tsjaad. »
Haar lippen verdraaiden zich tot een glimlach.
“Dit dwaze artikel,” zei hij. “Het artikel over brandweerlieden. Die over hoe ik de kat uit de boom heb gered en dat ik de “man ben die in het oor van de katten fluistert omdat iedereen me roept om de dieren te redden”, liet hij een bittere lach horen.
