Op onze trouwdag deed mijn man iets in mijn glas. Ik besloot het te vervangen door het glas van zijn zus.
Ze werd bleek.
– Dit… Dit is niet waar…
– Het is te laat. Ik kwam niet voor excuses. Ik geef je een keuze.
Ik stond op en liep naar de deur.
– Dan weet je hoe het voelt als het glas plotseling niet meer van jou is.
En ze vertrok.
Alleen ter illustratie
De volgende ochtend was ze niet thuis.
En ik keek in de spiegel en besefte: het oude ik is er niet meer.
Nu was ik een kracht.
Ik voelde kracht. Bijna goddelijk. Het netwerk waar ik in was opgenomen, accepteerde me – was zelfs bang voor me.
Ik begon het lot te beheersen als schaakstukken. Ik kon het met één roep ruïneren of beschermen. Mensen spraken over me met andere namen. Mijn verleden veranderde in een legende.
Maar op een dag kreeg ik een envelop zonder adres. Er zat een foto in. De mijne. En een briefje. Slechts drie woorden:
“Je bent niet de eerste.”
Op dat moment stortte alles in. Ik besefte: achter dit hele netwerk, deze manipulatie, zelfs achter “MO”, zit iemand anders.
Ik probeerde MO te vinden, maar hij was weg. Het netwerk begon te haperen. Mensen verdwenen.
Elke nacht voel ik iemands blik. Telefoontjes zonder woorden. Het is geen paranoia – het is een signaal.
Ik had mijn spel verslagen… maar ik bevond me nu in een ander spel – ouder en gevaarlijker.
Nu leef ik anders. Zonder naam. Zonder verleden.
En ik wacht.
