Tien jaar later ontmoet Ellen, door een toeval dat door het lot bepaald leek, degene die ze voor altijd dacht verloren te zijn. Hij leefde. Maar een ander leven had hem al opgeëist. Een metgezel, een kind. Ellen was van streek en zei niets. Ze ging weg. Ze bewaarde de stilte, de herinneringen en deze zorgvuldig bewaarde witte jurk , een stille getuige van een droom die nooit vervuld werd.
Een schokkende onthulling
Ze vertelt alles, staand voor de kist, haar handen trillen, maar haar hart is vastberaden. Mijn moeder, de vrouw van Daniël, luistert naar hem en komt dan naar voren. Er is waardigheid in zijn stappen, mededogen in zijn blik. En toen deze woorden: “Ik wist van je bestaan.” Geen woede. Geen afwijzing. Gewoon een lieve en oprechte erkenning.
Liefde, in al haar schakeringen
Dit moment is niet bedoeld om een rekening te vereffenen. Het is een transmissie. Twee vrouwen zoeken elkaar op, verenigd door hun liefde voor dezelfde man. De één leefde in de jeugd van de lente, de ander in de volwassenheid van de zomer. Liefde gaat niet alleen over één verhaal. Het kan niet gemeten worden. Het wordt beleefd, gedeeld, verzoend.
Een erfenis van het hart
Deze dag, die een einde had moeten markeren, werd een opening. Een verzoening tussen verleden en heden, tussen herinnering en waarheid. Als meisje besefte ik dat mijn vader van mij hield. Diep. Intens. En dat deze liefde onzichtbare, maar wel heel reële, sporen heeft nagelaten.
