Steeds opnieuw. Dezelfde zachte stem. Dezelfde pauze tussen elk woord. Eerst dacht ik dat hij het misschien van een film had gehoord, of iets wat ik op de achtergrond aan had staan.
Daarna werd het vreemder. Zelfs als er geen tv of radio aan was, zei Pico het. Hij kantelde zijn hoofd, zette zijn borst op en zei: “Vertel het haar niet”, met een stem die zo zacht klonk dat het leek alsof hij iets van plan was. Hij deed dit terwijl hij op zijn stok zat.
Ik probeerde het eerst te negeren. Het was bekend dat vogels, vooral papegaaien, geluiden nabootsten die ze hoorden, toch? Maar er klopte iets niet aan hoe specifiek die woorden aanvoelden. Er was iets in de manier waarop hij ze uitsprak waardoor ik dacht dat hij iets wist wat ik niet wist.
Pico zei het nog een keer op een avond terwijl ik op de bank zat te kijken op mijn telefoon. Deze keer voegde hij er iets nieuws aan toe:
“Vertel het haar niet.” “Ik zal het goedmaken.”
Dat deed me even stilstaan. Mijn hart ging sneller kloppen en ik kreeg een rilling over mijn rug. Dit was niet langer zomaar loze praat. Dit gebeurde expres. Er was iets wat Pico probeerde te zeggen wat nergens op sloeg. Wat hij zei was niet zomaar een zin uit een tv-programma. Deze woorden waren te gedetailleerd en bedoelden de verkeerde persoon.
Mijn gedachten draaiden op hol terwijl ik voorover leunde en hem aanstaarde. Alsof ik wilde zien wat er zou gebeuren, vroeg ik Pico zachtjes: “Wat probeer je me te vertellen?”
Hij hield zijn hoofd schuin terwijl hij me met knipperende ogen aankeek, alsof hij niet zeker wist of hij moest antwoorden. Na een paar tellen zei hij het nog een keer:
“Vertel het haar niet.” “Ik zal het goedmaken.”
Ik voelde mijn maag deze keer omdraaien. In mijn nek voelde ik een koud zweet opkomen. Mijn gedachten gingen meteen naar Rob, mijn verloofde. Ik dacht dat het goed ging tussen Rob en mij na vijf jaar samen. Maar toen ik nadacht over wat Pico zei, begon mijn hart sneller te kloppen. Wie of wat bedoelde Pico? Hoe wist hij dat?
Eerst wuifde ik het weg. Het was misschien een toevalstreffer. Misschien had hij per ongeluk iets gehoord wat Rob zei. Misschien dacht ik er te veel over na.
Toen kwam Rob op een middag laat thuis van zijn werk. Hij leek afwezig – ver weg en gefocust op iets anders. Hij keek veel op zijn telefoon, en toen ik hem vroeg hoe zijn dag was geweest, zei hij niet veel. In het begin negeerde ik het gewoon. Hij was misschien moe.
Die nacht, terwijl we in bed lagen, kwamen de woorden opnieuw uit Pico’s snavel. Hij zei het opnieuw, dit keer zo duidelijk als de dag:
“Vertel het haar niet.” “Ik zal het goedmaken.”
Rob bleef stilstaan en trilde naast me. Ik dacht dat ik hem even zag terugdeinzen. Hij keek snel naar Pico’s kooi en toen weer naar mij, alsof hij betrapt was op iets waar hij niet mee weg kon komen.
“Rob, wat is er aan de hand?” vroeg ik, mijn stem trilde een beetje. “Waarom zegt Pico dat steeds? Wat is er?”
Rob dacht even na en keek toen weer naar de vogel. Voor het eerst zag ik schuldgevoel in zijn ogen, iets wat ik nog nooit eerder had gezien. Hij opende zijn mond om te praten, maar deed hem toen weer dicht. Het werd een hele tijd stil in de kamer. Op dat moment leek het alsof alles in de lucht hing.
Hij slaakte eindelijk een diepe zucht. “Ik moet je iets vertellen.” Ik wist niet hoe ik het je eerder moest vertellen, maar ik deed het.
Hoewel mijn hart al snel klopte voordat hij dat zei, ging het nog sneller toen hij het deed. “Wat bedoel je?” Ik probeerde mijn stem kalm te houden terwijl ik vroeg.
Rob ging rechtop in bed zitten na diep adem te hebben gehaald. “Ik heb een paar maanden geleden iets heel erg verkeerds gedaan.” Iets wat ik zou oplossen, maar ik kon niet voorkomen dat het erger werd. “Ik—”
Ik stak mijn hand op en maakte al aannames in mijn hoofd. “Wat bedoel je met dat je het verprutst hebt?” “Wat is er gebeurd?”
de volgende pagina
