Hij heeft tegen ons beiden gelogen. Ik heb al geprobeerd contact met je op te nemen, maar het was de enige optie die ik kon bedenken. Ik bleef stil, zijn opmerkingen overdenkend. Claire vervolgde: “Het spijt me zo dat je er op deze manier achter moest komen. Ik vond dat je recht had op de waarheid. “Hoe lang weet je dit al?” ” vroeg ik uiteindelijk.
“Ongeveer een maand,” antwoordde Claire vriendelijk. “Eerst geloofde ik het niet. Ik vond dat je het moest weten voordat het erger werd.” Mijn telefoon ging weer terwijl ik nog steeds aan Claires bekentenis dacht. Deze keer was het mijn verloofde. Ik nam niet op, maar hij sprak een voicemail in. “Hoi, Jenny.” Ik ben het. Ik ontdekte pas onlangs dat Claire van onze relatie wist. Ik maak mij zorgen over wat ze zou kunnen doen. Praat alsjeblieft niet totdat ik terug ben. “We moeten praten.”
Ik besloot hem onder ogen te komen. Ik voelde me zowel boos als verraden. Toen mijn verloofde binnenkwam, richtte hij zijn aandacht meteen op de eettafel. De inhoud van de gele koffer lag verspreid, waaronder foto’s, brieven en memorabilia. “Jenny, wat is dit allemaal?” ” vroeg hij met een bleek gezicht. “Vertel jij het maar,” antwoordde ik met een trillende maar vastberaden stem. Hij keek naar de tafel en zijn uitdrukking veranderde van onzekerheid in paniek. “Ik kan het uitleggen,” mompelde hij.
— Het is niet wat je denkt. – Echt ? antwoordde ik. Het lijkt erop dat je een dubbelleven leidt. Jij en Claire. Deze brieven. Deze foto’s. — Je hebt tegen mij gelogen. “Het is gewoon gebeurd,” zei hij, zonder mij aan te kijken.
Het was nooit mijn bedoeling om je pijn te doen. Claire was… ze was gewoon iemand die ik ontmoette in een moeilijke tijd. — Een moeilijke periode? Ik herhaalde het ongelovig. Wij planden onze bruiloft. Hoe heb je dat gedaan? “Ik wist niet hoe ik het je moest vertellen,” zei hij met gebroken stem. Ik dacht dat ik dit wel aankon. Ik dacht dat ik jullie beiden gelukkig kon maken.
