Deze verschrikkelijke ervaring heeft mij geleerd over mijn kracht en veerkracht. Ik begon mij te richten op mijn geluk en persoonlijke ontwikkeling. “Ik zal dit niet mijn identiteit laten bepalen,” verzekerde ik mezelf. “Ik ga vooruit.” Ik begon met nieuwe activiteiten, zocht oude contacten op en begon voor mezelf te zorgen zoals ik nooit eerder had gedaan. Elke dag was een stap naar genezing.
Alleen ter illustratie. (Freepik)
Ik schreef me in voor een yogales, iets wat ik altijd al wilde doen. Deze fysieke activiteit kalmeerde mijn geest en bracht mij de rust die ik zo nodig had. Ik begon ook een dagboek bij te houden, waarin ik mijn emoties uitte.
Het had een therapeutische werking, een manier om te verwerken wat er gebeurd was. Door over mijn reis te schrijven, kreeg ik inzicht in mijn eigen kracht en de vooruitgang die ik had geboekt. Ik begon therapiesessies te volgen, waar ik professioneel advies en steun kreeg. Mijn therapeut heeft mij geholpen mijn emoties onder controle te krijgen en mijn zelfvertrouwen terug te krijgen. “Je bent sterker dan je denkt,” zei ze vaak tegen me.
Beetje bij beetje begon ik haar te geloven. Ik keek uit naar een nieuwe start en eindeloze mogelijkheden. De koffer, die ooit symbool stond voor verdriet, was nu een symbool geworden van mijn doorzettingsvermogen en moed.
