Twee jaar na de dood van mijn man durfde ik eindelijk zijn spullen in de garage uit te zoeken – wat ik ontdekte veranderde mijn leven

Onder het genot van limoentaart en warme chocolademelk vertelde Lily mij over haar jeugd, haar grootouders en haar droom om fotografie te studeren.

“Het is geen carrière voor luie mensen, zoals mijn grootvader zegt,” grinnikte ze. “Het gaat erom… een moment vast te leggen dat we nooit meer zullen meemaken. En ik heb veel goede momenten in mijn leven verloren, weet je? Er zijn momenten waarop ik altijd zal blijven twijfelen. Herinneringen die ik met mijn moeder had kunnen hebben. Met mijn vader…”

“Ik vind dat een prachtig idee, lieverd,” zei ik. “Je zult mij ooit eens een van je werken moeten laten zien, oké? “.

Ze glimlachte en knikte.

Ze wilde alles over Mark weten. De Mark die ik leerde kennen en liefhebben.

In de daaropvolgende maanden bouwden Lily en ik een relatie op die kwetsbaar en onvermijdelijk aanvoelde.

We hebben urenlang foto’s bekeken, gelachen en gehuild, terwijl we de gaten in elkaars leven opvulden.

Lily vertelde me wat haar favoriete herinnering aan Mark was: hoe hij haar leerde steentjes te laten stuiteren bij een meer vlak bij het huis van haar grootouders. Ik vertelde hem over zijn vreselijke gewoonte om vals te zingen in de auto, zodat ik kon lachen. We hebben het niet gezegd, maar ik denk dat we het allebei voelden.

Het was helend.

Toen de winter overging in de lente, besefte ik de waarheid. Wat ik in de garage vond, was niet alleen een stukje uit Marks verleden. Het was een uitnodiging om mijn leven te verruimen op manieren die ik nooit voor mogelijk had gehouden.

Ik wilde steeds meer tijd met Lily doorbrengen. Op een dag zag ik een advertentie voor een fotografiecursus op de community college.

“Wil je gaan?” “Ik heb het Lily aan de telefoon gevraagd, in de hoop dat ze ja zou zeggen.