Een verrassend verzoek
Terwijl ze haar flesjes gekleurde nagellak neerzette, stelde Brandalyn voor dat de bewoner een kleur zou kiezen. Toch verraste het antwoord van de laatste haar: “Een blanke lak, alstublieft.” Verward vroeg de verpleegster waarom ze geen fellere kleur wilde. De oude dame antwoordde toen met een ingetogen droefheid :
“Mijn handen zijn lelijk, ik wil er liever niet de aandacht op vestigen.”
Deze woorden geven een gevoel weer dat veel mensen ervaren naarmate ze ouder worden: de angst dat de sporen van de tijd de schoonheid uitwissen , dat rimpels een verhaal vertellen dat we liever verbergen.
Een andere manier om dingen te zien
Geraakt door dit vertrouwen legde Brandalyn zachtjes haar hand op die van haar patiënt en fluisterde haar toe:
“Deze handen zijn niet lelijk. Ze hebben de gezichten van dierbaren gestreeld, maaltijden voor een gezin bereid, brieven geschreven, trillende handen vastgehouden. Ze hebben geleefd en vertellen jouw verhaal.”
Deze woorden deden de ogen van de bewoner oplichten. Na een korte stilte gaf ze een verlegen glimlach en durfde te vragen:
“Wat als we dan roze aandoen?” »
Een beeld dat duizenden harten raakt
Het moment was weliswaar eenvoudig, maar zo ontroerend dat Brandalyn besloot een foto van de vers verzorgde handen van de oudere vrouw op sociale media te delen. Ze voegde er een diepgaande reflectie aan toe:
“Wat wij als onvolkomenheid zien, kan in de ogen van anderen een teken van schoonheid en ervaring zijn.”
Tot zijn verbazing vond zijn boodschap veel weerklank, zelfs buiten zijn vriendenkring. De afbeelding ging viraal , werd duizenden keren gedeeld en kreeg van alle kanten reacties. Mensen van over de hele wereld deelden hun eigen ervaringen en vertelden dat hun ouders of grootouders hetzelfde voelden en hoe dit verhaal hen anders naar de dingen liet kijke
