“Laat me je eraan herinneren dat dit huis van mij is. Ik liet ze hier wonen omdat ze samen een gezin zouden stichten”, vervolgde hij. “Maar als je Natasha behandelt alsof ze wegwerpbaar is, kun je jezelf als uitgesloten beschouwen. ” Met onmiddellijke ingang. »
Logan werd bleek. “Wat is…” Wat zeg je nu? »
Meneer Duncan knipperde niet eens met zijn ogen. “Ik zeg dat Natasha zal blijven en dat jij zult vertrekken. Niet alleen dat, maar vanaf nu laat ik je zonder geld achter. Ik denk dat al mijn geld en steun weg zijn. Denk je dat je zo kunt handelen? Je vrouw niet respecteren en ons gezin eruit laten zien als een slecht persoon vanwege een midlifecrisis en een 20-jarige goudzoeker? Niet zolang ik leef.
“Opa!”
“Ga nu!”
Toen Logan en Brenda eenmaal weg waren, liet meneer Duncan me binnen en legde uit waarom hij was gekomen. “Natasha, mijn zoon vertelde me over de vruchtbaarheidsproblemen van jou en Logan, en ik kwam aanbieden om IVF te betalen.”
“O Heer,” stamelde ik. Eindelijk kwamen mijn emoties naar boven.
“Maar het lijkt erop dat ik net op tijd ben aangekomen om deze ramp op zijn plaats te zien. ” Je verdient dit allemaal niet,” vervolgde hij, en ik kon zijn vriendelijkheid nauwelijks uitstaan.
Ik slikte de brok in mijn keel door. “Dank u, meneer Duncan… Ik… ik wist niet wat ik moest doen, dus begon ik alles in mijn auto te stoppen. »
Hij legde een geruststellende hand op mijn schouder en schudde zijn hoofd. “Het is niet nodig. Beschouw dit huis als uw eigen huis. Ik zal al het papierwerk regelen en het officieel maken. Het is ook mijn excuses voor het niet opvoeden van een betere kleinzoon.
Ik knikte terwijl de tranen uit mijn ogen vielen.
In de dagen die volgden, hield meneer Duncan woord. Mijn naam stond op de akte en Logan werd beroofd van het geld en de steun van zijn familie.
Ik hoorde dat Brenda niet lang was gebleven toen ze zich realiseerde dat de bankrekeningen gesloten waren en dat Logan blijkbaar bij vrienden woonde.
Het moet een serieuze klap voor zijn ego zijn geweest, want hij kwam een paar weken na die scène in mijn tuin kruipend terug.
Hij droeg nog steeds dezelfde kleren als die dag en hij zag er vreselijk uit.
“Ik heb een fout gemaakt. Ik heb niets meer over. De rest van mijn familie wil me niet helpen. Kun je mijn opa bellen? ‘Hij zal naar je luisteren,’ zei Logan zonder inleiding. “Zo kan ik niet leven.”
Er was geen verontschuldiging of echt berouw voor wat hij me had aangedaan. Hij had er alleen spijt van dat hij het geld en de invloed van zijn familie had verloren.
Dus ik moest de woorden zeggen die iedereen in mijn situatie wilde zeggen. “Nee! Je hebt je bed opgemaakt, ga erin liggen. Het was cliché en wreed, maar geloof me, het gaf destijds veel voldoening.
Zijn uitdrukking veranderde onmiddellijk in woede, en voordat hij me beledigingen naar het hoofd kon slingeren, sloeg ik de deur in zijn gezicht dicht. Ik kon zijn geschreeuw nog steeds horen, maar zijn woorden overspoelden me in een uitbarsting van wraak.
Misschien heb ik later medelijden met hem. Maar wat had je verwacht? Zelfvoldaan klein kind!
Dit werk is geïnspireerd op echte gebeurtenissen en mensen, maar is gefictionaliseerd voor creatieve doeleinden. Namen, personages en details zijn gewijzigd om de privacy te beschermen en het vertellen van verhalen te verbeteren. Elke gelijkenis met echte personen, levend of overleden, of met echte gebeurtenissen is puur toeval en is niet de bedoeling van de auteur.
De auteur en uitgever staan niet garant voor de juistheid van gebeurtenissen of de weergave van personages en zijn niet verantwoordelijk voor eventuele verkeerde interpretaties. Dit verhaal wordt geleverd “zoals het is” en de geuite meningen zijn die van de personages en weerspiegelen niet de mening van de auteur of uitgever.
Laat ons weten wat je ervan vindt in de reacties op Facebook en deel dit verhaal met je vrienden. Het kan hun dag opfleuren en hen inspireren.
