Terugkijkend voelt de 1972 Oscars als een tijdcapsule van een veranderend Hollywood.
De Oscars van 1972 waren meer dan alleen een prijsuitreiking; het was een wervelende viering van cinema die de essentie van een voorbije tijd vastlegde.
De laatste jaren heb ik echt het gevoel dat de Oscars saaier zijn geworden. Het lijkt meer te gaan om pronken dan om het vieren van anderen en hun prestaties. De oprechte vreugde en trots over het succes van anderen lijkt te zijn vervaagd, waardoor de ceremonie minder authentiek en gedenkwaardig aanvoelt dan vroeger.
Fotos International/Getty Images
Naar mijn mening was de 1972 Academy Awards iets heel anders.
De speciale avond was gevuld met onvergetelijke momenten die de lat hoog legden voor elke volgende Oscaruitreiking. Teruggaan naar deze avond is alsof je in een tijdcapsule van Hollywoods gouden tijdperk stapt – en de onbewerkte foto’s van die avond vertellen een verhaal van pure glamour en star power.
Dus wat maakte de Oscars van 1972 zo bijzonder?
Een historisch jaar
Om te beginnen werden tijdens de 44e Academy Awards enkele van de beste films uit de filmgeschiedenis bekroond. The French Connection domineerde de avond en nam vijf Oscars mee naar huis, waaronder Beste Film, Beste Regisseur voor William Friedkin en Beste Acteur voor Gene Hackman, die de hoofdrol speelde als New York City Police Detective Jimmy “Popeye” Doyle.
Het gruizige realisme en de intense autoachtervolgingen van de film zetten een nieuwe standaard voor thrillers en het succes bij de Oscars verstevigde zijn plaats in de filmgeschiedenis. Het was een echte film met echte acteurs en een echt goed verhaal – iets wat tegenwoordig ontbreekt.
“De film was totaal anders dan alles wat ik ooit had gedaan. Ik had nog nooit zoveel buiten gefilmd, en zeker niet in de winter en vooral niet in die omstandigheden waarin we de hele tijd bezig waren. En ik denk ook niet dat ik ooit zo gepusht was door een regisseur, wat echt goed voor me was,” zei Gene Hackman.
Keystone/Getty Images
Gene Hackman was zo geschokt toen hij de prijs won dat hij zich niet eens meer kon herinneren dat hij opstond van zijn stoel en naar het podium liep. Op het podium sprak de acteur zijn dank uit aan zijn eerste toneelcoach en zijn moeder, maar al snel was hij overweldigd door emotie.
Een ander meesterwerk, A Clockwork Orange, was dat jaar ook genomineerd. Stanley Kubrick’s dystopische visie leidde tot zowel controverse als bewondering, wat de culturele betekenis van de ceremonie nog groter maakte. Ondertussen bracht Fiddler on the Roofhet publiek terug naar het musicalgenre en betoverde het publiek met zijn meeslepende score en hartverwarmende verhaal.
The Last Picture Show, Peter Bogdanovich’s coming-of-age meesterwerk, boeide het publiek en verdiende acht Academy Award nominaties. Met zijn suggestieve zwart-wit cinematografie viel de nostalgische weergave van het leven in een kleine stad op. Cloris Leachman en Ben Johnson leverden onvergetelijke prestaties en namen elk de Oscar voor Beste Bijrol en Acteur mee naar huis.
Geen hotpants in zicht
De Academy Awards van 1972 betekenden een duizelingwekkende terugkeer naar de glitter en glamour van Hollywoods gouden tijdperk.
Weg waren de veren, franjes en hippie-hoofdbanden die de recente uitreikingen hadden gedomineerd. Het gala van dit jaar toonde een verbluffend scala aan vintage elegantie, met sterren getooid in vloeiende chiffons en luxueuze brokaten, geaccentueerd door diamanten en bont.
Ron Galella/Ron Galella Collection via Getty Images
Zoals sommige verslaggevers opmerkten, was er geen hotpants te zien, hoewel Jane Fonda een gedurfd statement maakte in een van de weinige broekpakken op de rode loper.
Een verslaggever merkte ook op dat veel van de dames “veel decolletés” lieten zien, wat bijdroeg aan de glamoureuze sfeer van de avond.
Protesten
Zoals altijd bruiste het buiten het Los Angeles Music Center van de fans die graag een glimp wilden opvangen van de parade van sterren op weg naar de prijsuitreiking.
De opwinding werd echter getint met spanning, want in de buurt braken protesten uit – een normaal verschijnsel in die dagen. Demonstranten, die naar verluidt nogal luidruchtig waren, werden tegengehouden door een kordon politieagenten.
Dat jaar lag het accent van de protesten op Dirty Harry van Clint Eastwood, die, ondanks het feit dat hij niet genomineerd was voor een prijs, kritiek te verduren kreeg omdat hij politiegeweld zou verheerlijken. Op een bijzonder opvallend bord stond “Dirty Harry is een verrot ei”.
vervolg op de volgende pagina
