Wat ze dan ontdekt, heeft niets te maken met de gebruikelijke verhalen over het licht aan het einde van de tunnel of overleden dierbaren die haar verwelkomen. Ze komt terecht in wat zij een ‘wachtkamer ‘ noemt, een vreemd lege plek.
Een vreemde wachtkamer: een lege en stille ruimte
Anna beschrijft deze plek als een kamer waar ze rechts van haar stond, met het gevoel van een lichaamsloze aanwezigheid. Als ze naar links kijkt, beseft ze dat ze niet langer in het ziekenhuis ligt. Toch is er niets geruststellends of vertrouwds aan deze plek.
Ze beseft dat ze zich in een ruimte bevindt waarin ze simpelweg moet wachten. “Het was een plek van transitie, noch vrolijk noch verdrietig. Gewoon… leeg.”
Ondertussen is ze getuige van de wanhopige pogingen van de artsen om haar te reanimeren. Uiteindelijk slaagde één van hen erin haar weer tot leven te wekken. Anna beweert dat ze voelde dat haar bewustzijn via haar navel terugkeerde naar haar lichaam, een intens pijnlijke gewaarwording .
