Ik weet eerlijk gezegd niet zeker wat de regionale spreiding van Shopper’s Food Warehouse is… Maar dat was (en is nog steeds) de supermarkt van mijn moeder. En de enige reden dat ik het me herinner, is vanwege de donuttentoonstelling. Ik bedoel HEILIGE KOLOSSALE DONUTS. Nee, echt, zo werden ze genoemd. Voor 59 cent kon je een donut krijgen in elke denkbare smaak die letterlijk de grootte had van mijn 10-jarige gezicht. Geen wonder dat hij een mollige jongen was.
Naast de donuts was er nog iets groters. De stukjes appel. Oh mijn god, ik word nostalgisch en hongerig als ik aan haar denk. Terwijl de donuts de grootte hadden van mijn 10-jarige gezicht, waren de donuts zo groot als mijn 25-jarige gezicht. Krokant aan de buitenkant, enorme stukken kaneelappel genesteld in een kleverig, deegachtig centrum, ongeveer een centimeter dik glazuur overal… ja.
Dus mijn appelstukjes zijn niet zo groot als mijn gezicht. Of ‘pasteus’. Of omhuld met meer suiker dan je in een heel jaar zou moeten consumeren. Maar ze zijn zo lekker dat ik er niet tegen kan. Misschien lijkt het meer op gefrituurde appelpannenkoekjes, maar er is iets met appels en kaneel als ze overal worden gebakken om een knapperige, knapperige karamelkorst te creëren… En besprenkeld met een beetje honing waar ik van smelt.
Als je supergezond en suikervrij wilt zijn, kun je de honing helemaal overslaan en zullen ze goddelijk zijn op zichzelf of met een eetlepel amandelboter. Mmmmm… amandelboter…
Ingrediënten
