Toen ik mijn dochter een huis en een auto cadeau deed voor haar nieuwe leven, had ik nooit verwacht dat haar schoonfamilie alles zou opeisen – en haar zou reduceren tot hun onbetaalde dienstmeisje. Ze overschreden een grens, en ik wist zeker dat ze nooit zouden vergeten wie de echte sleutels in handen had.
Ik heb de bruiloft van mijn enige dochter gemist.
Ik was aan het herstellen van een operatie in het buitenland. Ik smeekte mijn arts om me te laten vliegen, maar hij zei: “Je hebt geluk dat je kunt staan. Ga niet te ver.”
Mijn hart brak toen ik de foto’s van de bruiloft zag: Ava in het wit, haar glimlach zo breed dat ik moest huilen.
Toch kon ik er niet bij zijn. Ik wilde haar iets geven waaruit bleek dat ik er nog steeds voor haar was, zelfs van veraf.
Dus kocht ik voor haar en haar man Jacob een huis. Ik hielp er niet alleen mee, ik kocht het ook meteen.
Hetzelfde geldt voor de auto. Een kleine grijze SUV. Goed voor werk, boodschappen of weekendtrips.
Alles verliep legaal. Het huis stond op mijn naam. De auto ook. Ik vertrouwde ze, maar het leven kan soms vreemd zijn. Het is makkelijker om iets later weg te geven dan het terug te krijgen als je het kwijt bent.
Toen ik weer helemaal beter was, boekte ik een vlucht en pakte ik mijn koffers. Ik kon niet wachten om haar te zien. Om haar leven als echtgenote te zien. Om haar te knuffelen. Ik vertelde haar niet dat ik zou komen. Ik wilde dat het een verrassing was.
Maar niets had mij kunnen voorbereiden op wat ik zag.
Ik ging naar binnen met de sleutel die Ava me maanden geleden had gestuurd. Het was stil in huis. Toen hoorde ik iets uit de keuken – een zacht schrobbend geluid.
Daar was ze. Mijn Ava. Op haar knieën. Ze schrobde de vloer met een emmer en spons. Haar gezicht zag bleek. Haar haar was naar achteren gebonden.
In de woonkamer, op de bank, zaten Charles en Linda – haar schoonouders. Ze aten lunch en keken tv.
Linda keek niet eens op. “Vergeet de gang deze keer niet,” zei ze, hard kauwend.
“Ja,” voegde Charles eraan toe. “Dit bord is nog steeds vies. Was het nog eens af.”
Ik bleef daar als bevroren staan.
Ava zag me en hapte naar adem. “Mam? Wat doe je hier?”
“Ik wilde je verrassen,” zei ik zachtjes.
Ze werd snel wakker en veegde haar handen af aan haar broek. “Laten we later praten, oké? Alleen… nu even niet.”
Charles keek me aan. “Oh. Jij moet de moeder zijn.”
Linda glimlachte met opeengeklemde lippen. “Leuk dat je even langskomt.”
Ik antwoordde niet. Ik keek alleen maar.
Het avondeten die avond voelde als een lichte pijn op mijn borst.
Ava liep moeizaam en elegant door de keuken, roerde in de pan, draaide het vlees om en dekte de tafel. Ze deed het helemaal alleen, zonder een woord van iemand anders. Charles bleef op de bank zitten, gekluisterd aan de tv, terwijl Linda bij het raam zat, door haar telefoon scrollend en zachtjes in zichzelf neuriënd.
“Het ruikt een beetje verbrand,” mompelde Linda, zonder zelfs maar op te kijken.
Ava bracht de borden en riep zachtjes: “Het eten is klaar.”
vervolg op de volgende pagina
