Iván Serguéyevich, een man op leeftijd met een verfijnde uitstraling en doordringende grijze ogen, hield Anna’s hand voorzichtig vast.
Alles aan hem – van zijn op maat gemaakte pak tot zijn beheerste, zelfverzekerde houding – weerspiegelde iemand die gewend was precies te krijgen wat hij wilde.
Anna’s ouders, gekleed in hun mooiste kleren, glimlachten trots en tevreden. Hun dochter naast zo’n rijke man zien was als een droom die uitkwam; de financiële zekerheid waar ze altijd naar hadden verlangd leek nu binnen handbereik. Naarmate de huwelijksceremonie ten einde liep en de uitbundige viering begon, nam hun enthousiasme alleen maar toe.
Te midden van het geklingel van glazen en het beleefde gelach zat Anna stil, nauwelijks in staat een glimlach te produceren. Haar uitdrukking was hol, haar vreugde afwezig. Elk beleefd gebaar dat ze maakte, was een zorgvuldig ingestudeerde handeling die de onrust die in haar opwelde, maskeerde.
Elke blik die ze wierp was zwaar van wanhoop – een stille maar onmiskenbare schreeuw om hulp. Voor haar symboliseerde de dag niet liefde of verbondenheid, maar verraad. Ze was niets meer dan een teken, overhandigd in een door haar ouders ontworpen arrangement en verzegeld door een man die ze nauwelijks kende.
vervolg op de volgende pagina
