“Je ziet er prachtig uit,” zei Iván zachtjes, toen hij de afwezige blik in haar ogen zag. “Ik hoop dat we kunnen leren met elkaar om te gaan.”
Anna antwoordde niet.
Haar ogen waren gericht op een punt in de verte, ver verwijderd van de glinsterende hal of de man naast haar.
Ze dacht aan alle hoop en dromen die ze ooit had gehad – hoe ze er nooit aan had gedacht. Haar toekomst werd bepaald door het najagen van rijkdom en status, en haar verlangens werden volledig genegeerd.
Later die nacht, nadat de laatste gast was vertrokken en het huis stil was geworden, bevond Anna zich alleen op het uitgestrekte landgoed met haar kersverse echtgenoot. De stilte in de statige villa was benauwend. Toen ze de slaapkamer binnenkwamen, keek Iván haar met een verontrustende intensiteit aan. Toen sprak hij, met een lage en bedachtzame stem:
vervolg op de volgende pagina
