De jaren sinds die tijd hebben zijn mening niet veranderd, en twaalf jaar later bevestigde hij deze uitspraken in een artikel getiteld “De verborgen gevaren van mammogrammen bij premenopauzale vrouwen”. “Wat je ook wordt verteld, weiger routinematige mammogrammen, vooral als je pre-menopauze bent. De stralen vergroten je kans op het krijgen van kanker. »
Inderdaad, de jaarlijkse praktijk van twee mammogrammen op elke borst gedurende een periode van tien jaar veroorzaakt een blootstelling aan 5 rad voor elke borst, wat overeenkomt met de zeer sterke straling die vrouwen ondergingen die zich anderhalve kilometer verwijderd bevonden van de plaats waar de atoombommen op Japan werden gedropt.
Voor Epstein, toegevoegd aan onnodige angst, verhogen herhaalde mammogrammen het risico op kanker. “Recente studies op basis van de afgelopen tien jaar wijzen op een zeer duidelijke toename van kankers een paar jaar na het begin van deze frequente onderzoeken, wat de hoge gevoeligheid van premenopauzale borsten en het kankerverwekkende effect van straling bevestigt.”
De gemiddelde dosis rads die bij mammografie wordt ontvangen voor twee afbeeldingen per borst is 1 tot 4 eenheden, maar volgens prof. Epstein kan de dosis soms tien keer hoger zijn. En Rosalie Bertell, een van de meest internationaal gerespecteerde autoriteiten op het gebied van de gevaren van straling, zegt dat elke rad het risico op borstkanker met 1% verhoogt en overeenkomt met een jaar veroudering. Deze twee kankerspecialisten herhaalden hun waarschuwing in een zeer gedetailleerd artikel dat in 2001 werd gepubliceerd door het prestigieuzeInternational Journal of Services (31(3): 605-615), getiteld “De gevaren en onbetrouwbaarheid van mammogrammen”, met de hulp van Barbara Seaman, oprichter en directeur van de Women’s breast cancer movement. Het artikel legt uit dat de meeste vormen van kanker door de patiënten zelf zijn ontdekt en dat er niets boven de maandelijkse palpatie van hun borsten door proefpersonen die risico lopen, “een effectieve en veilige alternatieve praktijk”.
Professor Epstein is verre van de enige die deze gewoonte bekritiseert en het NCI (National Cancer Institute) heeft statistieken gepubliceerd die aantonen dat bij vrouwen onder de 35 mammogrammen 75 kankers kunnen veroorzaken voor elke 15 correct gediagnosticeerde kankers.
Na het bekijken van alle beschikbare wereldwijde literatuur over dit onderwerp, adviseerden Drs. Wright en Muller van de University of British Columbia om de overheidsfinanciering voor mammogrammen te annuleren omdat het “voordeel minimaal is en de aangerichte schade aanzienlijk is”. Uit het lancet van 1er Juli 1995, de meest uitgebreide studies tonen geen verhoogd overlevingspercentage aan als gevolg van routinematige mammogrammen.
De NIH (National Institute of Health) schat dat deze onderzoeken 10% van de kwaadaardige tumoren bij vrouwen ouder dan 50 jaar verbergen. Op zijn beurt toonde een Zweedse studie onder 60.000 vrouwen aan dat 70% van de tumoren die door mammografie werden gedetecteerd, geen tumoren waren. Naast de emotionele stress die door deze verkeerde diagnoses wordt veroorzaakt, hebben deze vrouwen echter ook biopsieën ondergaan die altijd gevaarlijk zijn.
Dr. James Howenstine, een Amerikaanse arts met 34 jaar ervaring in privé- en ziekenhuispraktijken, wijst erop dat “massale campagnes vrouwen aanmoedigen om elk jaar een mammogram te laten maken. Dit jaarlijkse ritueel genereert vals-positieve en vals-negatieve resultaten die leiden tot onnodige operaties en aanzienlijke angst bij onjuist gediagnosticeerde vrouwen. »
Uiteindelijk, op 8 januari 2000, publiceerde The Lancet een Deense studie die de hoop de bodem insloeg van oncologen die geloofden dat door borstkanker eerder op te sporen door middel van mammografie, we erin zouden slagen hun incidentie en mortaliteit te verminderen. De krant concludeerde dat een screeningsbeleid voor borstkanker in termen van sterfte “niet gerechtvaardigd zou zijn”.
Een studie die in 2005 door het New England Journal of Medicine werd gepubliceerd, bevestigt dat 30% van de kankers bij 40-jarige vrouwen niet wordt gedetecteerd door mammogrammen.
En in maart 2006 meldde het maandblad La Recherche op zijn beurt in nummer 395 dat “de sterfte aan borstkanker de afgelopen 20 jaar zeer weinig is afgenomen”, terwijl “gediagnosticeerde gevallen exploderen”. De krant voegde eraan toe dat sommige experts de perverse effecten van screening aan de kaak stelden, die “zou leiden tot de detectie en behandeling van borsttumoren die het leven van de patiënt niet in gevaar zouden hebben gebracht”.
Dr. Ken Walker, een gynaecoloog in Toronto en Canada’s beroemdste medische journalist onder het pseudoniem “Dr. Gifford-Jones”, is het daarmee eens: “Vrouwen tussen de 40 en 49 jaar die regelmatig mammogrammen laten maken, hebben twee keer zoveel kans om drie jaar later aan kanker te overlijden als degenen die hun borsten onder hun blouses houden.” De aan Harvard opgeleide arts is ook van mening dat een vroege diagnose een leugen is, omdat “het acht jaar duurt voordat een tumor groot genoeg is om te worden gedetecteerd, waardoor kankercellen de tijd krijgen om zich door het lichaam te verspreiden. Dit is niet echt een vroege diagnose.”
In zijn ogen worden al vele jaren duizenden vrouwen als proefkonijn gebruikt, terwijl de geneeskunde alle kanten afspeurt naar de oorzaken van kanker, van bacteriën tot genen, zonder er ook maar een seconde bij stil te staan dat een van de belangrijkste boosdoeners de kankerindustrie zelf is.
