Julian verstijfde. “Het was ongevaarlijk. Zomaar. Maak er geen louche zaak van. Ik wil er gewoon voor de kinderen zijn en de last voor Bethany verlichten. » Hij draaide zich om en legde een waterballon bij de pijp, met een halve glimlach. “We hebben veel plezier gehad. Is dat niet het belangrijkste? »
Ze knikte zwijgend, de spanning was voelbaar. Het was te gemakkelijk om elk scenario als verdacht af te doen. Maar ze probeerde hem te vertrouwen. « Ik denk het wel, » mompelde ze. Maar houd mij de volgende keer op de hoogte. »
Hij zuchtte. » Natuurlijk. Ik begrijp. Wij communiceren, toch? » Hij gaf haar een snelle kus op de wang, die koud en vochtig was van het water in de ballon. Ze sloot haar ogen en wilde geloven dat alles goed was.
Ontdek de waarheid
Maar de twijfel bleef hem parten spelen. Woensdag rommelde ze in de kast op zoek naar een oude babyfoon die ook dienstdeed als camerasysteem. Ze gebruikte het om op Tessa te passen toen ze nog een baby was. Ze wilde het nu discreet in de woonkamer installeren. “Ik ben hier niet trots op,” mompelde ze tegen zichzelf, “maar ik heb wat gemoedsrust nodig. »
Laat in de avond zette ze het geheel op, waarbij ze ervoor zorgde dat de lens zo was gericht dat ze het grootste deel van de woonkamer kon vastleggen. Ze testte het met de hoorn van haar telefoon. Het beeld was korrelig, maar voldoende om de vormen te kunnen zien. « Ik zal het morgen nog een keer controleren, » zei ze tegen zichzelf. « Als alles normaal is, verwijder ik het. Dan zal ik niet langer paranoïde zijn. »
Donderdag was het zover. Ze vertrok zoals gewoonlijk naar haar werk en gaf Tessa en Logan een knuffel om afscheid te nemen. Bethany arriveerde, vol goede humor, en beloofde de kinderen een dagje knutselen. Kort daarna vertrok Julian , waarschijnlijk naar kantoor. Hope dwong zichzelf om te glimlachen en wenste hen een fijne dag. Toen vertrok ze, haar hart bonkte van het schuldgevoel dat ze had over haar verborgen camera.
Nadat ze een paar uur aan het werk was, gaf ze toe aan haar nieuwsgierigheid. In het toilet startte ze de babyfoon-app op. De stroom was stil: Bethany las op de bank een prentenboek voor aan Tessa en Logan. Het beeld maakte Hoop een beetje zachter . Misschien dacht ze er wel te veel over na. Ze voelde opluchting, maar ze liet de stroom op de achtergrond toch aanstaan terwijl ze terugliep naar haar kantoor.
Rond het middaguur werd hij getroffen door de trillingen van zijn telefoon. Ze keek naar de videobeelden en haar hartslag begon te versnellen: Julian was weer thuis. « Hij heeft niet gelogen over flexibele werktijden, » mompelde ze terwijl ze een oortje in deed om te horen of er een gesprek gaande was. Ze zag hem met Bethany praten, hun gezichtsuitdrukkingen waren ontspannen. Toen sprongen Tessa en Logan rond en schreeuwden: « Papa is er! » »
Hope keek een moment naar het tafereel. Het leek allemaal onschuldig: Julian was in de koelkast aan het rommelen en tosti’s aan het maken. Bethany hielp met het binnenbrengen van de borden. De kinderen renden naar de eettafel. Geen verdacht gedrag, gewoon normale gezinsinteracties. Er trad opluchting in en Hope hervatte haar taken.
Maar om 14.30 uur controleerde ze het opnieuw. Tessa en Logan zijn waarschijnlijk naar hun kamer of tuin gegaan. Aan de rand zaten Julian en Bethany alleen in de woonkamer. Ze keek toe hoe ze rustig met elkaar praatten. Bethany zat op de bank, zag er somber uit en zocht in haar tas naar iets. Ze pakte een brief of een briefje en gaf het aan Julian . Hij las het en legde een troostende hand op Bethany’s schouder. Haar ogen vulden zich met tranen. Ze haalde diep adem en leunde tegen hem aan, alsof ze troost zocht. Ze omhelsden elkaar – Julian omhelsde haar in een ondersteunende houding. Niets romantisch, maar wel heel persoonlijk. Ze zag hoe hij met zachte cirkels over haar rug wreef. Bethany huilde en verborg haar gezicht in zijn schouder.
Wordt vervolgd op de volgende pagina
