Als Allie haar dochter op de vaste lijn “Ik mis je, papa” hoort zeggen, barst haar wereld. Haar man is al 18 jaar dood, dacht ze. Terwijl verontrustende waarheden zich ontvouwen, wordt Allie gedwongen het verleden en de leugens die hun hele leven hebben gevormd onder ogen te zien.
Mijn man stierf toen onze dochter, Susie, nog maar twee weken oud was.
Een auto-ongeluk. Dat is wat mij is verteld. Even kuste Charles me op het voorhoofd terwijl hij wegging voor een snelle vlucht naar de supermarkt. Het volgende moment schudde ik de hand van een politieagent, worstelend om woorden te begrijpen die nergens op sloegen.
Hij was er niet meer. Zo is het gebeurd.
Ik was 23 jaar oud. Het verdriet klampte zich als een tweede huid aan me vast. Erger nog, ik hield een pasgeboren baby in mijn armen die meer nodig had dan mijn gebroken zelf kon bieden. Toen kwam Diane, de moeder van Charles, tussenbeide. Ze werkte op het kantoor van de burgemeester en beloofde “alles gemakkelijker te maken” voor mij.
Ik maakte geen ruzie. Ik heb niet eens vragen gesteld.
Ik knikte alleen maar terwijl de begrafenis zich ontvouwde achter een gesloten kist. Ze drong aan op een snelle crematie. Ze belde. Ik bleef in bed, hield Susie vast en liet Diane de scheuren in mijn wereld gladstrijken als behang op rotte muren.
Ik heb zijn lichaam nooit gezien.
Ik zei tegen mezelf dat het er niet meer toe deed.
Een gesloten kist bij een begrafenis | Bron: Midjourney
Achttien jaar zijn verstreken. En op de een of andere manier heb ik het overleefd.
Ik ging van een meisje dat een pasgeboren baby wiegde en in de greep van verdriet was naar een vrouw die haar leven op een kalme en weloverwogen manier aan het reorganiseren was. Het was niet dapper of mooi… Het was nodig.
Eieren en toast op een plaat | Bron: Midjourney
Susie is volwassen geworden. Ze was gevoelig en had de ogen van Charles. En haar kuiltje als ze glimlachte… Hoewel ze langzamer en voorzichtiger leek, alsof wat gedaan moest worden haar glimlach waard moest zijn.
Toen ik opgroeide, kwamen de vragen vanzelf.
“Hoe was papa?” vroeg ze dan, meestal als mijn handen bezig waren met het vouwen van de was of het roeren van soep, of het afvegen van werkbladen.
Een pan soep op een fornuis | Bron: Midjourney
Ik gaf hem het weinige dat ik had. Verhalen die uitgeput raakten door verteld te worden. Ik vertelde hem over zijn vreselijke vadergrappen waardoor ik met mijn ogen rolde. Foto’s van zijn jeugdglimlach. De herinnering aan de manier waarop hij in de auto zong, altijd vals.
Ze accepteerde ze, maar ik voelde de leegte achter haar ogen.
Lange tijd was dat genoeg. Totdat het niet meer het geval is.
Het gebeurde op een gewone dinsdagavond. Ik liep langs in de gang toen ik Susie’s stem hoorde. Het was laag.
“Oké… Ik mis jou ook, papa. »
Mijn lichaam bevroor.
Pa. Pa?!
Een tienermeisje dat aan de telefoon praat | Bron: Midjourney
Ik drukte mijn hand tegen de muur om mezelf te stabiliseren. Susie draaide zich om, zag me en hing zo snel op dat de hoorn weer op de basis viel.
“Met wie sprak je?” vroeg ik voorzichtig.
Ze wilde mijn ogen niet ontmoeten.
“Verkeerd nummer,” zei ze voordat ze naar boven vluchtte.
Een 18-jarig meisje dat een trap beklimt | Bron: Midjourney
Ik bleef daar lange tijd, mijn hart bonsde, mijn geest kookte.
