« Oma! » rende ze en omhelsde Marlene, die in bed lag. “Er zal je niets overkomen, oma. Maak je geen zorgen. God zal je niet van ons afnemen, want jij bent alles wat we hebben.”
Tot een jaar geleden woonde Linda bij Marlene. Ze zorgde goed voor haar en hielp haar enorm. Ze was zelfs bereid een studiebeurs af te slaan die haar leven zou veranderen, maar verhuisde op aandringen van Marlene toch naar de stad om haar opleiding voort te zetten.
Brian kwam de kamer binnen, hoestend en glimlachend. “Shit… Ik ben allergisch voor stof! Oma, heb je je kamer niet geveegd en afgestoft?”
Hij kwam dichterbij en zag dat zijn grootmoeder ziek en mager was. Maar hij maakte zich geen zorgen en bleef daar staan, wachtend op de vraag waarom ze hen had gebeld.
Alleen ter illustratie | Bron: Pexels
Alleen ter illustratie | Bron: Pexels
Marlene keek Brian recht in de ogen terwijl ze Linda’s trillende handen kneep. Het meisje was verdrietig toen ze zag dat haar grootmoeder zo bleek was en dat haar ogen niet meer die prachtige glans van vroeger hadden. Ze leken levenloos.
Marlene glimlachte, stond langzaam op en haalde twee enveloppen onder haar kussen vandaan. « Mijn lieverds, dit is voor jullie, » zei ze. “Gebruik het alstublieft verstandig. Ik heb gebeld om het je te geven.”
Brian en Linda maakten de enveloppen open en vonden in elk een stapel van $ 5.000.
Linda kon haar tranen niet bedwingen en rende huilend weg.
Ondertussen fronste Brian zijn wenkbrauwen. “Alleen dit bedrag? Ik dacht dat je meer te bieden had. Nou, ik moet nu gaan.” Hij keerde Marlene de rug toe en vertrok zonder haar zelfs maar te bedanken.
De volgende dag kreeg Marlene een verrassing.
Alleen ter illustratie | Bron: Pexels
Alleen ter illustratie | Bron: Pexels
“Hallo, oma!” hoorde Marlene Linda in haar kamer. Ze had niet verwacht dat ze terug zou komen.
Ze werd wakker toen het meisje de gordijnen opendeed en er lichtbundels in de donkere, stoffige kamer vielen.
Ze was verrast Linda te zien. Ze dacht dat het meisje naar de stad was gegaan, waar ze studeerde en parttime als bibliothecaresse werkte.
Linda liep naar Marlene toe met de envelop die ze haar de dag ervoor had gegeven.
“Ik voegde de $ 4.000 toe die ik in de loop van het jaar had gespaard. Oma, weet u nog dat u mij vertelde over uw slechte zicht? Ik heb nu $9.000. Wij kunnen nu uw oogoperatie betalen.”
Marlene stond op uit haar bed. Ze omhelsde Linda en de tranen stroomden over haar gezicht. “Ik kende je beter, mijn liefste! Maar voor de operatie is het te laat. Ik voel mijn dood naderen. Ik wil dit geld niet verspillen, want het kan voor iets beters worden gebruikt. »
Linda veegde Marlenes tranen weg en zei dat ze bij haar zou komen wonen.
vervolg op de volgende pagina
