Ik ontmoette Jack een jaar geleden toen ik mijn iced latte over zijn papieren morste in een koffiezaak. In plaats van boos te worden, glimlachte hij en zei: “Ik denk dat het lot me zegt dat ik even pauze moet nemen.” Hij vertelde me dat hij in de logistiek werkte voor een klein bedrijf. We hebben uiteindelijk urenlang gepraat, het klikte en we begonnen te daten.
Jack stond er altijd op dat we tijd doorbrachten in zijn kleine, versleten studio – afgeleefde muren, niet bij elkaar passende meubels en een kachel die het nauwelijks deed. Hij stak kaarsen van de dollarwinkel aan, kookte het avondeten op één kookplaatje en ik zweer het, zijn gammel oude bank was het meest comfortabele ooit. Het ging niet om de ruimte – het ging om hem.
We vierden ons eenjarig jubileum en Jack beloofde me een verrassing. Toen ik mijn gebouw uitliep, verstijfde ik. Jack leunde tegen een gestroomlijnde, luxe auto en hield een enorm boeket rode rozen vast.
“Gefeliciteerd met jullie jubileum,” zei hij grijnzend terwijl hij mij de bloemen overhandigde en mij kuste.
“Van wie is deze auto?” vroeg ik, volkomen verbijsterd.
Zijn glimlach veranderde, een beetje nerveus nu. “Het is van mij,” zei hij, terwijl hij in zijn nek wreef. “Ik denk… dat het nu tijd is.”
Toen gooide hij de bom. Hij was de erfgenaam van een familiebedrijf dat miljoenen waard was. De sjofele studio? Een zorgvuldig geplande test om te kijken of ik van hem hield om hem – niet om zijn geld.
Toen knielde hij neer en haalde een fluwelen doosje tevoorschijn. “Wil je met me trouwen?”
De meeste mensen zouden meteen ja zeggen, maar ik had ook een geheim. Ik glimlachte, nam de autosleutels uit zijn hand en zei: “Laat mij rijden. Als wat ik je laat zien je niet afschrikt, zal mijn antwoord ja zijn.”
Jack keek verward, maar gaf me de sleutels. “Oké…?”
“Vertrouw me. Je bent niet de enige met geheimen”, zei ik met een grijns.
Ik reed met ons mee langs de rustige buitenwijken, recht op een aantal ijzeren hekken af die zo hoog waren dat ze bijna de hemel raakten.
“Eh… waar gaan we heen?”
“Weet je nog dat ik je vertelde dat ik in een ‘bescheiden’ huis ben opgegroeid?” vroeg ik onschuldig.
“Ja?”
“Ik heb de definitie van ‘bescheiden’ misschien een klein beetje opgerekt.”
Ik toetste een code in en de poorten zwaaiden geruisloos open. Er verscheen een enorm landgoed met ongerepte tuinen, torenhoge fonteinen en zelfs een verdomd doolhof van heggen.
Jack draaide zich met grote ogen naar me om. “Giselle… wat is er in godsnaam aan de hand?”
Ik parkeerde en draaide me met een grijns naar hem om. “Welkom in het huis van mijn jeugd.”
Hij knipperde met zijn ogen. En toen knipperde hij nog een keer. “Ben je rijk?”
“Erg.”
Jacks mond viel open. “Dus… jij testte MIJ terwijl ik JOU testte?”
